Του Γιώργου Σαράτση
Χθες η Πτολεμαϊδα, σήμερα η Θράκη και η Χαλκιδική, αύριο η Ελασσόνα. Το σχέδιο καταστροφής και ερημοποίησης της χώρας προχωράει ακάθεκτο. Αρμέγοντας την ελληνική γη, βιάζοντας το ιερό της τοπίο, σκορπώντας ασχήμια και θάνατο. Οι πρόγονοί μας -όπως και τόσοι άλλοι ιθαγενείς ανά την υφήλιο- έζησαν αιώνες χωρίς να έχουν ανάγκη ορυχεία, μεγαλεπήβολα και χρηματοβόρα οράματα «αξιοποίησης» του φυσικού πλούτου της γης τους. Αντ’ αυτού, ζώντας απλά, κατόρθωσαν να αφήσουν στην ανθρωπότητα την σημαντικότερη ίσως πολιτισμική παρακαταθήκη που άφησε ποτέ άνθρωπος επί γης.
Όλα ερμηνεύονται ως κεφάλαιο, κέρδος και εκμετάλλευση. Κι οι πλέον βασικές ανάγκες για υγεία, ηρεμία και πολιτισμό εξαρτώνται σχεδόν εξολοκλήρου από οικονομικούς πόρους. Οποία μεγαλύτερη κατάντια… Την ίδια στιγμή, η γη μας εγκαταλείπεται, το πραγματικό της «χρυσάφι» (καρποί, οπωροκηπευτικά, βότανα) ρημάζει και η ανεργία, η θλίψη και οι ασθένειες χτυπάνε κόκκινο. Το παράδοξο μέσα σ’ αυτό το κλίμα καταφρόνιας είναι ότι ορισμένοι εξακολουθούν ακόμα να μιλούν για τουρισμό και αειφόρο ανάπτυξη…
Από την άλλη, δεν κατορθώσαμε εμείς καλά-καλά να γίνουμε τουρίστες (τί άθλιος όρος;) του ίδιου μας του τόπου, πώς και γιατί περιμένουμε να έρθει ο «ξένος» να μας αφήσει τα λεφτάκια του; Ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάχτυλό μας. Όλοι μας ξέρουμε ότι αφήσαμε εδώ και καιρό τα πράγματα στη μοίρα τους που δεν αξίζει πια και πολύ τον κόπο… Εκτός κι αν χάσκουν από πίσω άλλα συμφέροντα.
Αν πιστεύαμε έστω και λίγο στις ικανότητές μας, αν αρκούμασταν στα -ούτως ή άλλως- λίγα της ζωής μας, αν στρέφαμε το βλέμμα συχνότερα στον διπλανό μας, θα εξασφαλίζαμε με αξιοπρέπεια την βιωσιμότητα της περιοχής. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τη φύση στην ησυχία της. Η βιόσφαιρα δεν είναι προϊόν εκμετάλλευσης. Η βιόσφαιρα είναι το σπίτι όλων μας. Δεν θέλουμε επιχειρηματίες, δήθεν επιστήμονες και πολιτικά φερέφωνα τοπικών και κεντρικών πολιτικών σκηνών να ορίζουν το παρόν και το μέλλον του τόπου μας. Αναζητούμε ανθρώπους που γοητεύονται από την αρμονία της γης τους και απεχθάνονται κάθε μορφή «ανάπτυξης» που περιλαμβάνει μόλυνση, καταστροφή, τουρίστες και ξενοδοχειακές μονάδες… Ο Όλυμπος, η Πίνδος, ο Πηνειός, ο Αλιάκμονας, ο Αλφειός και η Βιστωνίδα δεν είναι ιδιοκτησία ιδιωτών, ούτε πεδία όπου οι δυνατοί αυτού του κόσμου πραγματώνουν της ανόητες ορέξεις τους. Ως μνημεία της φύσης είναι αξίες από μόνα τους. Δεν χρειάζονται την «αξιοποίηση» των γνωστικών και των ειδημόνων. Η φύση θέλει την ησυχία της για να συνεχίσει να υπάρξει. Θέλει προσοχή και προστασία εκ μέρους μας για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε μέσα της…
Το ζήτημα «αξιοποίησης» του Ολύμπου και του διευρυμένου πλέον Δήμου δεν έχει απλά κουράσει, αλλά ακούγεται στα αφτιά των περισσοτέρων μας ως μία ακόμα κακόγουστη φάρσα… Θλιβερή η στάση των τοπικών αρχόντων, θλιβερή και η στάση φορέων και πολιτών. Απονενοημένες προτάσεις, υπέρογκα ποσά προϋπολογισμών – την ίδια στιγμή που η ανεργία έχει γονατίσει μαζί με την περιοχή μας κι ολόκληρη τη χώρα. Το ζήτημα της περιβόητης ανάπτυξης της τοπικής οικονομίας μάς «καίει» εδώ και πολλές δεκαετίες. Συνήθως, το φως δεν έρχεται από κεντρικούς, περιφερειακούς ή τοπικούς παράγοντες, παρά από τη μεταξύ μας συνύπαρξη, κατανόηση και συνεργασία. Πράγμα που γίνεται μετά δυσκολίας… Αν παραμερίζαμε λιγάκι τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια, ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Ίσως…
Η εισήγηση του κυρίου Ζάγκα, μπορεί να είχε κάποια ενδιαφέροντα σημεία, αλλά κατά γενική ομολογία κούρασε. Η έκταση, η απλοϊκότητα και η κοινοτοπία ορισμένων στοιχείων άγγιζαν τα όρια του εκνευρισμού ή της αποδοκιμασίας. Σίγουρα, οι περισσότεροι απ’ όσους παραβρέθηκαν στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου την περασμένη Τσικνοπέμπτη άλλα περίμεναν να ακούσουν και άλλα άκουσαν… Όσο για την ενημέρωση των πολιτών για την εν λόγω παρουσίαση, ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Χαρακτηριστικές οι αντιδράσεις συμπολιτών μας που έμαθαν εκ των υστέρων για την παρουσίαση των προτάσεων αξιοποίησης των ορεινών και ημιορεινών όγκων του Δήμου και θα ήθελαν να είναι παρόντες. Είναι καιρός να σοβαρευτούμε όλοι μας, θεωρώντας ότι παρόμοιες συνεδριάσεις αφορούν το σύνολο των δημοτών…
