Του Γιώργου Σαράτση

Παρά την άνοιξη που πλησιάζει, παρά τα πρώτα φυντάνια και άνθη που ξεπροβάλουν από τα κλαδιά, η τάση ορισμένων ανθρώπων να «κατεβάζουν» με τόση ευκολία πολυετή δέντρα φαντάζει το λιγότερο κακόγουστη παραφωνία μέσα σ’ έναν κόσμο που γίνεται κάθε μέρα και πιο άσχημος.

Το πρωί της περασμένη Πέμπτης γίναμε μάρτυρες ενός ακόμα περιστατικού υλοτόμησης τριών δέντρων, εντός του περιβόλου του Αγίου Σπυρίδωνα. Τρία δέντρα, αρκετών δεκαετιών το καθ’ ένα (μεταξύ των οποίων κι ένας πλάτανος που θεωρείται προστατευόμενο δασικό είδος) βρίσκονται στο έδαφος. Όπως ενημερωθήκαμε αργότερα από τη Δασική Υπηρεσία δεν δόθηκε ποτέ καμία άδεια υλοτόμησης αυτών των δέντρων…
[wpg_thumb]
Περίοικοι, μαθητές και δάσκαλοι περνούσαν έξω από το ναό κι έστρεφαν τα μάτια τους αλλού. Άλλοι, κοιτούσαν το θέαμα, κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι. «Δεν σας ενοχλεί αυτό που συμβαίνει;», ρώτησα. «Μας ενοχλεί, αλλά τί μπορούμε να κάνουμε;» Προσπαθούσα να διακρίνω κάτι στα πρόσωπά τους: μια ενόχληση, μια ενοχή, λίγη αδιαφορία. «Είσαστε υπεύθυνος εδώ;» με ρώτησε μία κυρία, πηγαίνοντας να πάρει το εγγόνι της από το σχολείο. «Ανεύθυνος είμαι», απάντησα. «Αν ήμουν υπεύθυνος θα βρισκόμουν εδώ πριν ρίξουν τα δέντρα…»

Τα φαινόμενα υλοτόμησης στη περιοχή μας έχουμε πάρει τραγικές διαστάσεις. Ακόμα κι αν μας είναι δύσκολο να ενδιαφερθούμε για τα δέντρα που χάνονται εκτός της μικρής μας πόλης, ας ρίξουμε τουλάχιστον μια ματιά στο εναπομείναν πράσινο της γειτονιάς μας. Είναι, τελικά, κάτι τόσο περιττό ή ενοχλητικό που χρειάζεται άμεση εξολόθρευση κι όχι προστασία και περιποίηση; Εκδηλώνουμε την παντοδυναμία μας πάνω σε όντα απροστάτευτα, ακόμα κι αν θεωρούμαστε πνευματικοί ταγοί ή φορείς που έχουν προμετωπίδα τους τη σωτηρία των ψυχών και την αγάπη του πλησίον. Γιατί πλησίον δεν είναι μόνο ο άνθρωπος. Πλησίον δεν είναι μόνο ο πιστός ή ο αδερφός Χριστιανός. Πλησίον είναι κάθε τι που ο Δημιουργός έπλασε με σοφία, παραχωρώντας του αέρα, γη, νερό και το άφησε να συν-υπάρξει εν ειρήνη.

Ίσως να μην έχει τόση σημασία που τα εν λόγω δέντρα βρίσκονταν εντός του περιβόλου της εκκλησίας ή να αγνοούμε ποιος και γιατί έδωσε την εντολή. Ίσως να αδιαφορούμε για τα κίνητρα του ανθρώπου ή του φορέα που τον οδήγησαν σε αυτή του την πράξη. Ίσως πάλι όλα αυτά να μην είναι παρά συμπτώματα μιας κοινωνίας που παράγει και καλλιεργεί αναλγησία, αδράνεια και «έτσι γουστάρω». Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα δέντρα χρειάζονται το δικό τους χώρο, το δικό τους χρόνο για να μεγαλώσουν, να βλαστίσουν, να ρίξουν τη σκιά τους στη γη. Και ο άνθρωπος, ο «δραγουμάνος» της κτίσης, βάζει μπρος το αλυσοπρίονο και αφαιρεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο ζωές που θέλησαν δεκαετίες για να μεγαλώσουν. Ανάλγητος όπως του μάθανε να είναι, ή παρασυρμένος από άνωθεν εντολές, προβαίνει στις σκληρότερες πράξεις, επιβάλλοντας ξανά και ξανά την κυριαρχία του. Κι όταν τελικά ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο του, τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Τί κι αν για τους προγόνους μας ή για τους Χριστιανούς μιας άλλης εποχής τα δέντρα ήταν ιερά; Πάντα θα είναι ευκολότερο να ρίχνεις ένα δέντρο στη γη από το να φυτεύεις μια νέα ζωή δίπλα σου…