Του Γιώργου Σαράτση

Ενώ ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poor’s έθεσε πρόσφατα σε καθεστώς “Επίλεκτης χρεοκοπίας” (selective default) τη χώρα μας, ο Αντώνης Σαμαράς έκανε λόγο από την Κύπρο για ανάπτυξη από το δεύτερο εξάμηνο του 2013… Πώς μετά να μη θολώσει το μυαλό του Νεοέλληνα; Τί πάει να πει “επίλεκτη χρεοκοπία” και πόσο σοβαρά μπορεί κανείς να πάρει τις δηλώσεις Σαμαρά, ζώντας σε μία χώρα που ‘χει γονατίσει από ανεργία, φτώχεια και ανασφάλεια; Πως εννοούν οι πολιτικοί μας ταγοί την ανάπτυξη σ’ αυτόν τον έρμο τόπο, μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν. Ο Μόντι έδειξε ήδη τον δρόμο στη γειτονική μας Ιταλία, γνωστοποιώντας την πρόθεση παραίτησής του αμέσως μετά την έγκριση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2013. Εδώ κανείς; Εδώ, όλοι μάχιμοι υπερασπιστές της εθνικής μας σωτηρίας;

Άφωνος διάβαζα τις προάλλες τον κατάλογο με τα εκατομμύρια που έλαβαν την τελευταία τριετία οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τα σωματεία που δραστηριοποιούνται στον τομέα του… ντεμέκ πολιτισμού, μετά την διαβίβαση των στοιχείων στη Βουλή από τον αναπληρωτή υπουργό Παιδείας Κων/νο Τζαβάρα. Σύμφωνα με τα στοιχεία, το 2010 το ποσό των επιχορηγήσεων ανήλθε σε 109.227.050 ευρώ, ενώ τα δύο επόμενα έτη τα ποσά παρουσίασαν εμφανή μείωση αγγίζοντας το 2011 τα 70.640.083 και το 2012 τα 43.393.357 ευρώ. Κατανοητή μέχρι ενός σημείου η μείωση των ποσών, αλλά είναι απορίας άξιο γιατί ο κύριος Τζαβάρας δεν κατέθεσε τα ποσά επιχορηγήσεων πριν το 2009 επί κυβερνήσεως Καραμανλή και υπουργίας Αντώνη Σαμαρά στο Υπουργείο Πολιτισμού…

Ήταν, άραγε, ανάγκη να φτάσουμε στο ύστατο σημείο εξαθλίωσης για να δουν το φως της δημοσιότητας πολιτικές και οικονομικές ραδιουργίες τέτοιας έκτασης; Ορισμένοι, ωστόσο, επιμένουν -όσο ακόμα τους παίρνει- να χλευάζουν εξόφθαλμα το σύνολο της κοινωνία. Φερ’ ειπείν, γιατί πενταετής αναμονή δικαστικών διαδικασιών στην περίπτωση του μεγαλοδημοσιογράφου κυρίου Αναστασιάδη για φοροδιαφυγή και νομιμοποίηση παράνομων εσόδων, ενώ κάθε μικροεπαγγελματίας που δεν κόβει απόδειξη ή αδυνατεί να πληρώσει ΦΠΑ οδηγείται στο άψε σβήσε σε κελί με ποινικούς κρατουμένους;..

«(…)Η Ελλάδα κυβερνιέται από μια κλειστή ελίτ εξουσίας που αποτελείται από συγκεκριμένους επιχειρηματίες που ευνοούνται και παρανομούν, από πολιτικούς που τους ευνοούν και τους νομιμοποιούν και από δημοσιογράφους που αντί να πουν την αλήθεια την αποκρύπτουν (…) Κάθε μέρα θεσμοθετούν τη διαφθορά με νόμους, εξυπηρετούν τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά στο εξωτερικό μιλάνε για τη διαφθορά του ταβερνιάρη που δεν κόβει απόδειξη. Όταν αποκαλύπτονται, καταφεύγουν στην τακτική της ισχύος. Τα ΜΜΕ που ανήκουν στους ευεργετηθέντες, αποσιωπούν τα πάντα…», αναφέρει σε άρθρο του στη γερμανική εφημερίδα Die Zeit του περασμένου μήνα ο Κώστας Βαξεβάνης.

Αυτά ακούμε οι ταλαίπωροι καθημερινά και δώσε το ένα τσιγάρο πίσω απ’ το άλλο. Πράγματι, παρά την οικονομική στενότητα και τις ήδη επιβαρυμένες συνθήκες διαβίωσής μας, «νόμιμα και παράνομα κυκλώματα, απροκάλυπτα προωθούν μια σκληρή εξάρτηση που παράγει 50.000 νέους καπνιστές τον χρόνο, τραυματίζοντας έτσι την ατομική και δημόσια υγεία και πλήττοντας τους ασφαλιστικούς οργανισμούς και την εθνική οικονομία», τόνισε σε συνέντευξη Τύπου της Εθνικής Επιτροπής για τον Έλεγχο του Καπνίσματος ο καθηγητής Παναγιώτης Μπεχράκης, με αφορμή το 3ο Πανελλήνιο Συνέδριο «Μαθαίνω να μην καπνίζω», το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Αθήνα. Παρά την αύξηση της τιμής των τσιγάρων που επέφερε σημαντική μείωση του αριθμού των καπνιστών στη χώρα μας, η οικονομική κρίση συνέβαλλε στην αύξηση της κατανάλωσης φθηνών προϊόντων καπνού, γεγονός ιδιαίτερα επιβαρυντικό για την υγεία, ανέφερε χαρακτηριστικά ο κοσμήτωρ της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας κ. Γιάννης Κυριόπουλος. Ωστόσο, ετήσιες έρευνες της Hellas Health, θέλουν την στάση των Ελλήνων απέναντι στην απαγόρευση του καπνίσματος να είναι ιδιαίτερα θετική, παρουσιάζοντας σημαντική αύξηση από χρόνο σε χρόνο (63% το 2010, 72% το 2011).

Μπορεί πράγματι η στάση των Ελλήνων σε σφυγμομετρήσεις και έρευνες να είναι θετική, εντούτοις κατέχουμε εδώ και χρόνια πρωτιά με διαφορά στην κατανάλωση τσιγάρου. Με τέτοια μέτρα και ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας σε πλήρη αποσύνθεση, δε μας μένει παρά να κοιτάξουμε με περισσότερη σοβαρότητα την υγεία μας…

Το 32% των Αμερικανών ηλικίας 18-24 ετών δεν αποχωρίζεται το smartphone ή το tablet του ακόμα κι όταν επισκέπτεται την τουαλέτα, υποστηρίζει πόρισμα έρευνας της αμερικανικής εταιρίας NM Incite, καταδεικνύοντας τα υψηλά ποσοστά εξάρτησης -ιδιαίτερα των νέων- από τις «έξυπνες» ηλεκτρονικές τους συσκευές. Στοιχεία που ανταποκρίνονται κατά πολύ στα ελληνικά δεδομένα, αφού δεν είναι λίγοι όσοι κατάφεραν να κάνουν δεύτερή τους φύση τις ηλεκτρονικές τους συσκευές. Η εξάρτηση μάλιστα από κινητά, υπολογιστές και εικονικά κοινωνικά δίκτυα στις νεαρές ηλικίες αγγίζει όρια σχεδόν εφιαλτικά… Οι οθόνες είναι αδύνατον να αντικαταστήσουν την πραγματική μας ζωή. Ας μην επιτρέψουμε να μας επιβληθεί αμαχητί ο ψηφιακός αυτισμός της εποχής μας. Το μόνο αντίδοτο στη μοναξιά και την απομόνωση παραμένει η ανθρώπινη παρουσία και οι υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις…

Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο τα ξημερώματα τις περασμένης Δευτέρας ο ποιητής και στιχουργός Άλκης Αλκαίος σε ηλικία 63 ετών. Ωστόσο, σε λίγους υπήρξε γνωστός με το πραγματικό του όνομα, Βαγγέλης Λιάρος. Θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα το 1967 με ένα μικρό δοκίμιο αφιερωμένο στον ποιητή Κώστα Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφορεί την ποιητική συλλογή “Εμπάργκο – Ποιήματα”, απ’ όπου και το εμβληματικό ποίημα “Πρωινό τσιγάρο”, αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου, σε μελοποίηση του Νότη Μαυρουδή. Η συνεργασία του με τον Θάνο Μικρούτσικο υπήρξε καθοριστική για την μετέπειτα πορεία του. Σύντομα, ακολουθεί πλήθος συνεργασιών με αξιόλογους Έλληνες μουσικούς, όπως τον Μάριο Τόκα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη. Ο Άλκης Αλκαίος υπήρξε ένας από τους πλέον εμβληματικούς Έλληνες στιχουργούς, αφήνοντας πίσω του μία αξιοσέβαστη παρακαταθήκη, παρά τις ελάχιστες εμφανίσεις του στο ευρύ κοινό.

Οι Έλληνες δημιουργούσαν και πάντα θα δημιουργούν. Αυτή είναι η ιερή μοίρα της φυλής μας. Η απόλυτη ίσως απάντηση σε εκείνους που τολμούν ακόμα να μας τροφοδοτούν με κάθε είδους διαφθορά, εξαπάτηση ή προδοσία. Όπως δήλωσε, άλλωστε, ο Γάλλος συγγραφέας Alfred De Musset: «Ένας λαός δυστυχισμένος παράγει τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες». Ας βρούμε, λοιπόν, τρόπο να εκφράσουμε ανοιχτά, όχι τη δυστυχία μας, αλλά το δημιουργικό πνεύμα που επιμένει να κατοικεί μέσα μας… Ήρθε η ώρα!