ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΟ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΤΟΥ 1ου ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
Του Γιάννη Μουκίδη
Ένα ξεχωριστό διήμερο περισυλλογής και μνήμης των γεγονότων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου βίωσαν μαθητές και εκπαιδευτικοί του 1ου Λυκείου Ελασσόνας, αφού στις εφετινές επετειακές εκδηλώσεις το παρών έδωσε και ο δημοσιογράφος Δημήτρης Παπαχρήστος, ο γνωστός εκφωνητής του ραδιοσταθμού του Πολυτεχνείου, που είχε προσκληθεί να πάρει μέρος στον γιορτασμό του 1ου Λυκείου Ελασσόνας.
[wpg_thumb]
Τις εκδηλώσεις επιμελήθηκαν οι εκπαιδευτικοί του Λυκείου Χαρά Τάκα και Νίκος Καραίσκος.
Χειμαρρώδης, ΄μεστός και ουσιαστικός ο Δημήτρης Παπαχρήστος καθήλωσε μαθητές και εκπαιδευτικούς και καταχειροκροτήθηκε. Μιλώντας στους μαθητές, επεσήμανε χαρακτηριστικά: «Εμείς τότε που ξεσηκωθήκαμε ενάντια στη Χούντα και πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να πείσουμε τον Ελληνικό λαό να την διώξει, δεν ήμασταν ήρωες, ήμασταν φοιτητές και μαθητές όπως εσείς. Δεν ήταν μια ολόκληρη γενιά που ξεσηκώθηκε, ήμασταν 5-6 χιλιάδες άνθρωποι που ταρακουνήσαμε με την αντίσταση μας χιλιάδες Έλληνες που ενώθηκαν μαζί μας στον κοινό αγώνα. Ό,τι κάναμε εμείς μπορείτε να το κάνετε κι εσείς, τη δική σας επανάσταση. Όμως για να συμβεί αυτό …πρέπει να ξυπνήσετε! Το Πολυτεχνείο δεν είναι μουσειακό είδος, είναι σταθμός ανεφοδιασμού για τη συνέχιση των αγώνων. Δεν είναι παρελθόν, είναι παρόν και σήμερα και αύριο, και λειτουργεί ως ορόσημο. Τότε ήταν η χούντα των στρατιωτικών, σήμερα είναι η χούντα των τροίκανών και των ντόπιων υποτακτικών. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει σημαδέψει το χρόνο. Είναι η ζώσα μνήμη που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας. Το Πολυτεχνείο έχει υπάρξει αληθινά και ό,τι είναι αληθινό δεν γίνεται να χαθεί. Είναι σταθμός ανεφοδιασμού για την συνέχεια. Οι νέοι μπορούν να συνεχίσουν από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς. Η εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω ζήσει. Αισθάνομαι περήφανος και δεν γίνεται να ξεχάσω αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους. Είμαι θυμωμένος με την τροπή που πήραν τα πράγματα από τότε και δεν μπορώ να ξεθυμώσω. Τα παιδιά που συνεχίζουν να εξεγείρονται εναντίον κάθε αδικίας με βοηθάνε να θυμάμαι.
Έχει μεγάλη σημασία και αξία να θυμόμαστε αυτά που ζήσαμε για να γινόμαστε καλύτεροι. Το συναίσθημα μας βοηθάει να μην στραγγίσουμε από την αγάπη τα όνειρα και την ελπίδα. Το συναίσθημα και η τρυφερότητα μπορούν να συντρίψουν και την πιο σκληρή πραγματικότητα. Έχει πολλά κοινά η σημερινή εποχή με αυτήν που ζήσαμε. Απλούστατα η χούντα ήταν ορατή, τώρα υπάρχουν πολλές και αόρατες άρα περισσότερο επικίνδυνες που μας βγάζουν τα μάτια ηλεκτρονικώς και δημιουργούν ψευδαισθήσεις και την παραπλανητική εικονική πραγματικότητα. Υπάρχει σήμερα παγκόσμια δικτατορία, οικονομική, στρατιωτική και πολιτιστική.
Το Πολυτεχνείο μας ομόρφυνε, μας μεγάλωσε, μας ψήλωσε, μας έκανε να πιστέψουμε πως τα όνειρά μας μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή. Καμία μάχη δεν πάει χαμένη παρά μονάχα …αυτή που δεν αρχίσαμε ακόμα.
Υπάρχουν σήμερα περισσότεροι λόγοι για να αγωνιζόμαστε. Καταστρέφεται το σπίτι μας, το κοινό, ο πλανήτης από την απληστία του κεφαλαίου, γίνονται πόλεμοι, η ντροπή του ανθρώπινου πολιτισμού. Υπάρχει διαφθορά και διάβρωση των συνειδήσεων. Ο κίνδυνος τώρα είναι μεγαλύτερος. Το Πολυτεχνείο, πέρα από ιστορικό και συμβολικό γεγονός, δείχνει το δρόμο. Είναι η δυνατότητα, γι’ αυτό και το φοβούνται. Το αγκάλιασαν πολύ σφιχτά και εμάς μαζί μέχρι ασφυξίας αλλά δεν κατάφεραν να το αποδυναμώσουν και να το διαστρεβλώσουν. Ζει στις ψυχές των νέων που το νοσταλγούν σαν να το έζησαν, γι’ αυτό και υπάρχει ελπίδα να συνεχίσουν από εκεί που δεν μπορέσαμε εμείς. Να κάνουν τα δικά τους Πολυτεχνεία, τις δικές τους εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Πρέπει να γίνουμε ενεργοί πολίτες, διαφορετικά η δημοκρατία είναι ένα αδειανό, λερό πουκάμισο. Πρέπει να ξυπνήσετε! Το Πολυτεχνείο τελικά είναι αυθύπαρκτο, είναι σύμβολο, είναι ορόσημο, δείχνει τον δρόμο!».
Ιδιαίτερα προσεγμένη ήταν και η ποιοτική μουσικο – λογοτεχνική εκδήλωση, που έκαναν και οι μαθητές, με τη συνεργασία των εκπαιδευτικών τους.
