του Αθανασίου Θεοδωράκη, πολιτικού επιστήμονα
Τα νεότερα στοιχεία που αφορούν την ανεργία και ειδικά την ανεργία των νέων είναι αποκαλυπτικά. Οι δυσκολίες της ανάγνωσης των αριθμών λόγω της παραοικονομίας και της ελληνικής οικογενειακής επιχείρησης, δεν πρέπει να οδηγήσουν ωστόσο στην υποτίμηση του προβλήματος. Πέρα όμως από τους αριθμούς υπάρχουν οι άνθρωποι, οι οικογένειες, τα πρόσωπα. Για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας δεν περιμένουμε θαύματα: το δημόσιο αδυνατεί, οι επιχειρήσεις κλείνουν, το εμπόριο έχει δυσκολίες. Πώς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας;
Η απάντηση βρίσκεται στην αυτο-απασχόληση και συγκεκριμένα στον αγροτικό τομέα. Από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη οι νέοι και οι άνεργοι επιστρέφουν στο χωριό, χωρίς βοήθεια, χωρίς στήριξη, συχνά χωρίς γνώση. Η κρίση οδηγεί τους ανθρώπους στην επιβίωση, στην αυτο=κατανάλωση, στην αγροτική παραγωγή. Εχω προτείνει το σύστημα των «αγρο-συνεργειών», τη συνεργασία δηλαδή διαφόρων τομέων (μεταποίηση, εμπόριο, εξαγωγές) με χρήση των νέων τεχνολογιών και των νέων μεθόδων διαχείρισης.
Η Γαλλία έχει καθιερώσει εδώ και χρόνια ένα ευνοϊκό καθεστώς για τους αυτο-απασχολούμενους, ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Εδώ κυριαρχεί η γραφειοκρατία, η έλλειψη φαντασίας, η άρνηση της πραγαματικότητας. Κι όμως η χώρα έχει σημαντικά πλεονεκτήματα (κλίμα, γεωγραφία, διατροφικό πολιτισμό, βιοποικιλότητα, ιστορική παράδοση), μπορεί να πρωτοστατήσει, να κάνει τη στροφή στην παραγωγή, στην ποιότητα, στην ανα΄δειξη του τοπικού προϊόντος όπως γίνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Εχουμε επιπλέον την παράδοση, τα βιώματα των κοινοτήτων, τις παρακαταθήκες του κοινοτισμού του Καραβίδα που προσαρμοσμένες στα σημερινά δεδομένα μπορούν να αποτελέσουν ένα νέο πεδίο δράσης, συνεργασίας, κοινωνικής ένταξης, αναγνώρισης ενός νέου ρόλου:αυτού του παραγωγού, του ενεργού πολίτη, του οικονομικού συντελεστή. Με ή χωρίς επιδοτήσεις, με μικρή ή μεσαία περιουσία, με μικρό θερμοκήπιο ή διαφοροποιούμενες παραγωγές λαχνικών ένα νέο ζευγάρι θα προσπαθήσει κάτι νέο, διαφορετικό, δημιουργικό,
Ποιότητα ζωής, οικονομικό ενδιαφέρον, αυτο-κατανάλωση, συνεργασία και σχέση με την κοινότητα, αυτά είναι τα νέα στοιχεία μακριά από την κρίση της πόλης. Δεν γίναμε ποτέ βιομηχανική χώρα, η φούσκα των υπηρεσιών έσκασε, τα δανεικά τέλεισαν, τί μένει;
Να οργανώσουμε την επιστροφή στην ύπαιθρο, την παραγωγή αγαθών, την ένταξη των νέων στη μικρή κοινότητα. Χωρίς να υποτιμούμε τα προβλήματα, ας δούμε ρεαλιστικά το μέλλον. Μόνο ο αγροτικός τομέας μπορεί σήμερα να παράξει πλούτο, πρώτη ύλη για τη βιοτεχνία, το εμπόριο, τις εξαγωγές. Η αγροτική επιχειρηματικότητα είναι η λύση, η απάντηση στην κρίση είναι η αγροτική παραγωγή. Από το «φύγε από το χωριό» του ’60 φτάσαμε στο «πίσω στο χωριό» του 2012. Ηρθε η ώρα για τα ξεχασμένα χωριά να πάρουν την εκδίκησή τους, η πόλη δεν δίνει πλέον καμμία ελπίδα. Κι η ελπίδα είναι η παραγωγή, η σκληρή καθημερινή εργασία, η συνεργασία με τους συντοπίτες, η συνέργεια με τη βιοτεχνία και το εμπόριο. Εν ολίγοις, η κρίση οδηγεί τη χώρα σε ένα άλλο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, παραγωγικό, εξωστρεφές, δημιουργικό.
