Τούτες τις δύσκολες μέρες, γίναμε μάρτυρες δύο πολιτικών συμπεριφορών από πρόσωπα που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην δημόσια πολική σκηνή της χώρας. Από την μία, η παραίτηση του βουλευτού κ.Έκτορα Νασιώκα και από την άλλη η επιβράβευση του «επιτυχημένου» έργου του πρώην υφυπουργού Οικονομικών κ.Φίλιππου Σαχινίδη, ο οποίος αναβαθμίστηκε σε Αναπληρωτή Υπουργό Οικονομικών. Πολιτικοί βίοι σχεδόν παράλληλοι δύο ανδρών που κάτω από την ίδια πολιτική ομπρέλα του ΠΑΣΟΚ αξίωσαν την εμπιστοσύνη και την ψήφο του Λαρισαίου πολίτη. Και την κέρδισαν. Κατά τη γνώμη μου δικαίως. Για διαφορετικούς λόγους βέβαια ο καθένας, αλλά σημασία έχει πως και οι δύο τους εκλέχτηκαν ως εκπρόσωποι των Λαρισαίων πολιτών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Τι είναι όμως αυτό που έκανε τους δύο άντρες να διαλέξουν διαφορετικά μονοπάτια σε τούτο το κομβικό για το μέλλον της χώρας σημείο; Μια προσπάθεια ερμηνείας των στάσεων τους, εκτιμώ πως εξηγεί – αν όχι αποκαλύπτει – το πολιτικό αδιέξοδο που εκδηλώνεται ως κρίση, πρωτίστως των θεσμών και εν συνεχεία της οικονομίας.
Ο κ.Νασιώκας, ως εκφραστής του Ευρωπαϊκού Σοσιαλισμού, ενώ αρχικά πίστεψε τα ψευτοδιλήμματα του Παπανδρέου συνομολογώντας την επέλαση του Μνημονίου Ι, που κατά γενική ομολογία χειροτέρεψε τη θέση της Ελλάδας οικονομικά, βρέθηκε στην δύσκολη θέση, να του ζητάει πάλι το ίδιο πρόσωπο να κάνει το ίδιο λάθος και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Όμως οι σοφοί άνθρωποι, λέγανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, δεν κάνουν ποτέ το ίδιο λάθος. Ο κ.Νασιώκας δεν είχε άλλη επιλογή. Δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο λάθος δύο φορές. Δεν είχε τη νομιμοποίηση να κάνει κάτι τέτοιο και γι’ αυτό παραιτήθηκε. Έντιμα, αξιοπρεπώς και παλικαρίσια!
Η παραίτηση του, αν και δεν αποτρέπει από μόνη της την υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, εντούτοις αποδεικνύει πως υπάρχουν ακόμη στο κοινοβούλιο άνθρωποι που έστω και κάπως όψιμα, προασπίζουν το Κοινωνικό Συμβόλαιο και σέβονται την λαϊκή ετυμηγορία. Τα σοσιαλιστικά αντανακλαστικά του κ.Νασιώκα δεν του επέτρεψαν να υπερψηφίσει τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, το ξεπούλημα τα Δημόσιας περιουσίας, την υποθήκευση του μέλλοντος και της προοπτικής της επόμενης και μεθεπόμενης γενιάς. Ήταν θέμα αρχής – ούτε ιδιοτέλειας, ούτε υστεροβουλίας.
Από την άλλη, ο κ.Σαχινίδης ακολούθησε διαφορετικό δρόμο. Προεκλογικά, (όπως παραδέχτηκε ο ίδιος δημόσια) ενώ γνώριζε για το πραγματικό έλλειμμα, το απέκρυψε από τον Ελληνικό λαό. Μυστικά και υπογείως, δούλευε με τους κ.Παπανδρέου, κ.Παπακωνσταντίνου και Στρος Καν για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει την πολιτική ως αμιγώς λογιστική υπόθεση και ταυτίζει το Κοινωνικό Συμβόλαιο με το εταιρικό δίκαιο. Υλοποιεί με συνέπεια μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που ουδεμία σχέση έχει με την κατ’ επίφαση σοσιαλιστική καταβολή του κόμματος του. Η «συνταγή σοκ» που του ανατέθηκε να υλοποιήσει, οδηγεί την χώρα σε ακόμα δυσχερέστερη κατάσταση, αυξάνοντας το χρέος και την ανεργία και από την άλλη ισοπεδώνει εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που θεσπίστηκαν εδώ και πολλές δεκαετίες.
Κύριε Σαχινίδη, ποιο Σύνταγμα και ποια Δημοκρατία σας έδωσε το δικαίωμα να απεμπολείτε την Εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και να πετάτε την αξιοπρέπεια και την κοινωνική ευημερία του τόπου στα Τάρταρα; Γιατί δεν είπατε εξαρχής την αλήθεια στον Ελληνικό λαό; Γιατί, στο δίλλημα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» επιλέξατε το δεύτερο;
