Ο εορτασμός του Λαζάρου τα παλιά χρόνια άρχιζε από το «Φτωχολάζαρο», δηλαδή μια βδομάδα προ του Λαζάρου. Ξεκινούσαν οι Δρυμιώτισσες ντυμένες Λαζαρίνες να ανταμώσουν τις Λαζαρίνες του Μικρού Ελευθεροχωρίου στη ράχη στα Αμπέλια ή στον Άη Θανάση. Τραγουδούσαν :
« Έλα Λάζαρι, μωρέ έλα Λάζαρι,
Μωρέ να σι παίξουμι…»
Την Παρασκευή, παραμονή του Λαζάρου, πήγαιναν με την άσπρη στολή στο σπίτι της Πρωτολαζαρίνας κρατώντας ρύζι και αλεύρι. Έβραζαν σε μπρακάτσα το ρύζι και το μοίραζαν σε όλα τα σπίτια του χωριού. Τις αρραβωνιασμένες, οι πεθερές τους έβαζαν στην ποδιά καρύδια, πορτοκάλια, μήλα. Επειδή ήταν ντροπαλές και καμάρωναν με χαμηλωμένα τα μάτια, τις έβαζαν να φάνε σε διπλανό δωμάτιο, χωριστά από τις άλλες λαζαρίνες. Με το αλεύρι έκαναν πίτες και έτρωγαν το βράδυ στο νυχτέρι. Τραγουδούσαν :
« Πάνου να πάρω βάγια,
Να μη μου κάνουν μάγια…»
Το Σάββατο το απόγευμα έπαιρναν τη βάγια από το σπίτι του Επίτροπου και την έφερναν στην Εκκλησία. Τραγουδούσαν :
« Τ’ ακούτι εσείς οι έμορφες κι εσείς οι μαυρομάτες
Το Μάη κρασί μην πίνετε κι έξω μην κοιμηθείτε
Τρελάθηκαν τρια παιδιά
……………………………….
Σέρνουν το μαγιοβότανο
Μαγεύουν τα κορίτσια
………………………………….
Δεν άδειασα μωρ’ μάνα μου
Να έρθω να σε βλέπω…»
Τους κερνούσαν λουκούμι και στραγάλια.
Την Κυριακή των Βαΐων πήγαιναν με τη σκούρα επίσημη στολή και τα κοκάκια στην εκκλησία και μετά χόρευαν στην πλατεία:
« Ήρθε ο Λάζαρις κορίτσια,
Να τουν παίξουμι…»
Κυριακή απόγευμα στο Νουφανό, πάλι με την επίσημη στολή και το μαντήλι με τις πούλιες, αποχαιρετούσαν το Λάζαρι. Αγκαλιάζονταν κι έκλαιγαν,
« Φεύγα Λάζαρι κι έλα του χρόνου,
Κι αν μας βρεις καλά θα σι παίξουμι…»
Κατερίνα Αρσένη, Απρίλιος 2012
