Ημέρα γιορτής, ημέρα χαράς, ημέρα ανάδειξης της ανδρικής λεβεντιάς και του χαρακτήρα των, του κεφιού, της μαζικής σύμπνοιας, της ζωντάνιας και της ζωηράδας, του παλμού και της όρεξης, της δύναμης και της αποφασιστικότητας των ανδρών. Ημέρα μαζικής εξόδου των νέων στο σεργιάνι. Ποιος δεν θαρρεύει και ποιος δεν αναπτερώνεται σε αυτή την τόσο σημαντική πρωτοχρονιάτικη γιορτή της ανδροκρατούμενης κοινωνίας των προγόνων και του γαμπροδιαλέγματος? Ποια γυναικεία καρδιά της νιότης δεν αναριγά?
Οι τσολιάδες – καπεταναραίοι περήφανοι, δυνατοί, ζωντανοί στο κέφι και στο κλέψιμο της νύφης, χορεύουν για ώρες τον υπαίθριο χορό της πλατείας. Γλυκές και τσαχπίνες οι νυφούλες (άνδρες μεταμφιεσμένοι σε γυναίκες) με όλα τα σκέρτσα και τα νάζια τους, χορεύουν ασταμάτητα κρατώντας ζωντανό το κέφι ολόκληρη τούτη μέρα της πρώτης του καινούργιου χρόνου.
Και το αξιοθαύμαστο? Η σύμπνοια του καιρού με την ολοήμερη λιακάδα βοηθώντας όλους τους κατοίκους να βγουν στην πλατεία και να καμαρώσουν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους. Κάτι τέτοιες ώρες, όπου μονοιάζουν όλοι οι κάτοικοι του χωριού μου, γλυκοκελαηδούν τ’ αηδόνια κι όλα τα πουλιά τιτιβίζουν συνθέτοντας μια γλυκόηχη χαρούμενη συναυλία συνταιριάσματος. Τραγουδούν με τη νιότη, τραγουδούν με τους λεβέντες, τραγουδούν με την υπόσχεση της ζωής, με το μέλλον της.
Κείμενο – φωτογραφίες: Αγαθή Αρσένη
