«Έφυγε» τη Δευτέρα 25 Ιουνίου από τη ζωή ο κ. Θωμάς Κουρνούτης- όπως έγραφε το κηδειόχαρτο -πλήρης ημερών, πατέρας πέντε παιδιών και παππούς εννέα εγγονών. Για τους περισσότερους όμως γείτονες και οικογενειακούς φίλους «έφυγε» από τη ζωή ο προσφιλέστατος μπάρμπα Θωμάς. Έτσι θυμάμαι να τον αποκαλούμε όλοι στη γειτονιά από πολύ παλιά.
Μια πεντηκονταετία περίπου πριν, το όνομα του μπάρμπα Θωμά, την εποχή του καλοκαιριού την ώρα που σουρούπωνε, αντιλαλούσε σε όλη τη γειτονιά μαζί με το τρίξιμο που έκαναν οι ρόδες του κάρου του, καθώς όλα τα πιτσιρίκια του στήναμε καρτέρι! Όχι, για να το κοροϊδέψουμε ή να του σκαρώσουμε κάποια από κείνες τις επικίνδυνες, πολλές φορές, φάρσες μας που τις στήναμε στα μουλωχτά για να μη μας πάρει κανένας χαμπάρι και φάμε το ξύλο της χρονιάς, όχι! Το καρτέρι που στήναμε στον μπάρμπα Θωμά συνοδεύονταν από φωνές αλλά και σπρωξίματα γιατί όλοι θέλαμε να ανεβούμε στην «αμαξά» του που καθώς ήταν ένα μικρό κάρο, συνήθως φορτωμένο, έμεινε λίγος άδειος χώρος στο πίσω μέρος του κι όποιος προλάβαινε να πρωτοπηδήσει πάνω του ήταν ευτυχισμένος!
Είχε ο μπάρμπα Θωμάς ένα μικρό χοιροστάσιο τα χρόνια εκείνα, κει κάτω στα Βοδιανιά όπου πήγαινε με το κάρο του που το έσερνε ένα άλογο. Το βράδυ, τραβώντας τα γκέμια του γέρικου αλόγου του για να μπορέσει κι αυτό με τη σειρά του να σύρει το ετοιμόρροπο σχεδόν κάρο –έτσι το έχω πάντα στο μυαλό μου- αργά-αργά, με κόπο και στριγκλιές από τις ρόδες έπαιρνε τον ανηφορικό δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του.
Δε θυμάμαι πια ποιος έριξε την ιδέα του καρτεριού! Θυμάμαι όμως πως τα βράδια του καλοκαιριού, τότε που τα σχολεία είχαν κλείσει, κι εμείς δεν είχαμε πια έγνοιες, περιμέναμε ανυπόμονα τη βόλτα με το κάρο του μπάρμπα Θωμά. Πηδούσαμε λοιπόν σβέλτα πάνω του –όποιος προλάβαινε- καθόμασταν στριμωγμένοι κ με κρεμασμένα τα πόδια μας, απολαμβάναμε τη διαδρομή των πεντακοσίων περίπου μέτρων από το σημείο που κάναμε έφοδο στο κάρο του μπάρμπα Θωμά μέχρι το σπίτι του! Τι κι αν μας μάλωναν οι γονείς μας γιατί λερώναμε λέει τα ρούχα μας, τι κι αν η μυρωδιά που αναδυόταν από το κάρο δεν ήταν η καλύτερη, εμείς παραμέναμε πιστοί στο καθημερινό καλοκαιρινό βραδιάτικο ραντεβού μας με την «άμαξα» του «πρίγκηπά» μας! Και ήταν ένας πραγματικός πρίγκηπας ο μπάρμπα Θωμάς που με το χαμόγελο και την καλοσυνάτη καρδιά του – τα δικά του πλούτη- μας χάριζε τόση ευτυχία εκείνα τα χρόνια των στερήσεων !!!
Έτσι θα σε κρατήσω στο μυαλό και στην καρδιά μου, αγαπημένε μου μπάρμπα Θωμά. Εύχομαι εκεί που πας, να πας καβάλα στο κάρο σου, για να συνεχίσεις να χαρίζεις τη χαρά και την ευτυχία στα παιδιά που θα συναντήσεις!!!

ΕλασσόναΕΥΘΥΜΙΑ ΣΕΡΛΕΤΗΘΩΜΑΣ ΚΟΥΡΝΟΥΤΗΣΜΝΗΜΕΣ