Κατσιαντώνης σε Αχτσιόγλου: Υποτροπή στη λογική…. να κάνετε ότι δε βλέπετε ότι είναι ανίατη η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας
Τις ενστάσεις του, για την εθελοτυφλία της Πολιτείας στην αντιμετώπιση της Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας ως απλή ίωση, εξαιρώντας την από τον πίνακα των ανίατων ασθενειών επισημαίνει στην Υπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Έφη Αχτσιόγλου, ο Βουλευτής Λάρισας της Ένωσης Κεντρώων Γιώργος Κατσιαντώνης.
” Η συγκεκριμένη παράλειψη, μεταφράζεται σε καθημερινή και επίπονη ταλαιπωρία, ψυχική, σωματική και συναισθηματική, για όσους ασθενούν από την εν λόγω πάθηση, καθώς, με απλά λόγια, και ενώ ξέρουμε όλοι ότι δεν υπάρχει περίπτωση ίασης, εν τούτοις τους ζητείται να περνάνε από επιτροπή κάθε δύο χρόνια, προκειμένου να αποδείξουν ξανά και ξανά τα αυταπόδεικτα. Το ακόμη χειρότερο, δε, είναι ότι υποβάλλονται σε πραγματική δοκιμασία άνθρωποι που μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα ούτε καν να μετακινηθούν ή και να σηκωθούν από το κρεβάτι ή την αναπηρική καρέκλα “.
Κατόπιν όλων αυτών, ο Βουλευτής Λάρισας ζητά από την Υπουργό Εργασίας, να πράξει το αυτονόητο, τροποποιώντας τον Πίνακα με τις μη αναστρέψιμες παθήσεις, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτόν ρητά την Πολλαπλή Σκλήρυνση (κατά πλάκας) στις ανίατες, χρόνιες νόσους για τις οποίες προβλέπεται εφ’ όρου ζωής ποσοστό αναπηρίας κατ’ ελάχιστον 67%, αναπροσαρμοζόμενο τούτο με βάση την κατά περίπτωση εξέλιξη της νόσου.
Η ερώτηση του Γιώργου Κατσιαντώνη έχει ως εξής:
Αρνητική «έκπληξη» και πλήρη απογοήτευση, κατ’ ελάχιστον, προκαλεί η απόφαση για εξαίρεση της Πολλαπλούς Σκλήρυνσης (Σκλήρυνσης κατά πλάκας) από τον πίνακα των ανίατων ασθενειών, ενώ είναι γνωστό σε όλους ότι αποτελεί μια ανίατη, χρόνια νόσο, η οποία τυγχάνει προοδευτικώς επιδεινούμενη, ενώ δεν υπάρχει για την αντιμετώπισή της οριστική θεραπεία, καθώς ακόμη μέχρι και σήμερα δεν έχουν προσδιοριστεί τα αίτια που την προκαλούν.
Η συγκεκριμένη παράλειψη, μεταφράζεται σε καθημερινή και επίπονη ταλαιπωρία, ψυχική, σωματική και συναισθηματική, για όσους ασθενούν από την εν λόγω πάθηση, καθώς, με απλά λόγια, και ενώ ξέρουμε όλοι ότι δεν υπάρχει περίπτωση ίασης, εν τούτοις τους ζητείται να περνάνε από επιτροπή κάθε δύο χρόνια, προκειμένου να αποδείξουν ξανά και ξανά τα αυταπόδεικτα. Το ακόμη χειρότερο, δε, είναι ότι υποβάλλονται σε πραγματική δοκιμασία άνθρωποι που μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα ούτε καν να μετακινηθούν ή και να σηκωθούν από το κρεβάτι ή την αναπηρική καρέκλα, ταλαιπωρώντας έτσι ολόκληρες οικογένειες, σε συνδυασμό με το ότι η εν λόγω πάθηση έχει πολλές ξαφνικές και απρόοπτες διακυμάνσεις, αναλόγως του σταδίου που βιώνει ο ασθενής (πρωτοπαθής ή δευτεροπαθής προϊόυσα σκλήρυνση). Σε όλα τα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι, ενώ είναι ανίατη, χρόνια και απρόοπτα επιδεινούμενη πάθηση, εν τούτοις το «εισαγωγικό» ποσοστό αναπηρίας ανέρχεται σε 35%, ενώ θα έπρεπε να προβλέπεται κατ’ ελάχιστο ποσοστό αναπηρίας 67%, ώστε να διασφαλίζεται η προνοιακή αντιμετώπιση και βοήθεια των πασχόντων και των οικογενειών τους. Όλα τα ανωτέρω, επιβεβαιώνονται από ειδικούς στο θέμα, όπως ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας για τη Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, ομότιμος καθηγητής Νευρολογίας ΑΠΘ Αναστάσιος Ωρολογάς, η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας κα Βασιλική Μαράκα, ενώ και η παγκόσμια ιατρική κοινότητα με τα δεδομένα της προσδιορίζει την πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας ως μια πολυπαραγοντική νόσο, μια χρόνια διαταραχή του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, που επηρεάζει τη φυσιολογική λειτουργικότητα του εγκεφάλου, των οπτικών νεύρων και του νωτιαίου μυελού μέσω φλεγμονής και απώλειας ιστού, οι δε υπάρχουσες θεραπείες αντιμετωπίζουν μόνο τα συμπτώματα της ΣΚΠ, χωρίς να οδηγούν στην πλήρη ίασή της.
Κατόπιν των ανωτέρω, και με δεδομένο ότι πρόκειται περί ανίατης και μόνιμης νόσου, με χρόνιες σοβαρές, απρόβλεπτες και πολύπλευρες διαταραχές για τους πάσχοντες (σωματικές, ψυχιατρικές, κλπ), ερωτάται η κ. Υπουργός:
Προτίθεστε να τροποποιήσετε τον πίνακα με τις μη αναστρέψιμες παθήσεις, ώστε να συμπεριληφθεί σε αυτόν ρητά η Πολλαπλή Σκλήρυνση (κατά πλάκας) στις ανίατες, χρόνιες νόσους για τις οποίες προβλέπεται εφ’ όρου ζωής ποσοστό αναπηρίας κατ’ ελάχιστον 67%, αναπροσαρμοζόμενο τούτο με βάση την κατά περίπτωση εξέλιξη της νόσου?
