ΕΙΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΑΛΑΝΟΒΡΥΣΗΣ

Εκπαιδευτικοί γονείς και εμπλεκόμενοι φορείς διαμαρτύρονται για την απάνθρωπη κατάσταση στο χώρο της αναπηρίας.
Ένας χώρος, όπως η αναπηρία, που θα έπρεπε να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλων σήμερα είναι παντελώς απαξιωμένος και η μόνη προοπτική  είναι η μίζερη καθημερινότητα χωρίς σεβασμό για την αναπηρία να οδηγήσει στο απόλυτο αδιέξοδο για πάρα πολλές οικογένειες.
Η κοινή γνώμη πρέπει να ενημερωθεί για να έχει άποψη για το τι σημαίνει απασχόληση στο δημόσιο και ιδιαίτερα στην ειδική αγωγή και βεβαίως αν αυτό είναι ή δεν είναι απάνθρωπο.
Έτσι λοιπόν όλοι πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχουν συνάδερφοι, μητέρες, που ταξιδεύουν καθημερινά πάνω από 200 χιλιόμετρα για την εργασία τους.
Οι γονείς αβοήθητοι και χωρίς καμία στήριξη από την πολιτεία ελπίζουν για το καλύτερο για τα παιδιά τους και την αποκατάσταση αλλά οι συνθήκες δεν ευνοούν και υλικοτεχνική υποδομή δεν υπάρχει να στεγαστούν σωστά και ούτε εποπτικά για και την κάθε μορφή αναπηρίας.
Κάθε χρόνο τα σχολεία αρχίζουν όπως όπως χωρίς το κατάλληλο ειδικό προσωπικό και σταθερούς δασκάλους στις θέσεις τους με σταθερό σημείο αναφοράς ώστε οι μαθητές να βοηθιούνται έχοντας σταθερό πρόγραμμα και αγωγή.
Η εργασία στο χώρο ειδικής αγωγής επαφίεται καθαρά στη διάθεση των εκπαιδευτικών που ενδιαφέρονται να αποδώσουν και όχι στο αναλυτικό πρόγραμμα ή επιστημονικότητα γιατί μετά από τέτοια καθημερινή μετακίνηση, χωρίς εξοπλισμό και εποπτικά μέσα δεν γίνεται να αποδώσουν.
Ο υπεύθυνος σύμβουλος ειδικής αγωγής είναι ένα άτομο για όλη τη Θεσσαλία για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπ/ση, τα ειδικά σχολεία και τμήματα ένταξης – αν είναι δυνατόν!.
Δεν υπάρχει προσβασιμότητα στους διάφορους χώρους που κινούμαστε και οι κινητικά ανάπηροι μένουν αβοήθητοι στη μοίρα τους.
Στη β/θμια εκπ/ση υπάρχουν τέτοιες ελλείψεις που οι μαθητές πρέπει να μετακινούνται στα ΤΕΕ και ΕΕΕΚ ειδικής αγωγής πολύ μακριά έτσι ώστε να προτιμούν πολλές φορές να μένουν σπίτι παρά να ταξιδεύουν ώρες για να φτάσουν στον υποτιθέμενο χώρο εκπ/σης χωρίς καν ειδικό προσωπικό ή χώρους.
Πρέπει βέβαια να ξέρουμε ότι μπορεί και ακόμα στο χώρο του κατηργημένου μπάνιου του σχολείου να παρέχεται βοήθεια λογοθεραπείας, όταν δεν υπάρχει κάπου αλλού κάποιος άλλος χώρος. Αυτό βέβαια όχι βοήθεια δεν είναι αλλά μόνο να λέμε ότι παρέχουμε και αυτή την ειδικότητα. Οι γονείς βέβαια τρέφουν ελπίδες για αποκατάσταση…..
Το κερασάκι για τη μέρα αυτή βέβαια, σαν παγκόσμια ημέρα αναπηρίας ήταν το γεγονός ότι έκλεισε το ΣΤΕΚΙ στο Τίρναβο, γιατί “οι υπεύθυνοι διοίκησης στον τόπο μας” δεν θεωρούν ότι τέτοια δραστηριότητα που έχει να κάνει με την αποκατάσταση 60 μαθητών με δυσκολίες στη μάθηση και αναπηρίες πρέπει να βοηθιέται! Τέλεια. Είναι έτσι λοιπόν αυτονόητο ότι είναι σοφό σ αυτή την κοινωνία που ζούμε να παραμελούμε τα παιδιά με δυσκολίες και αναπηρίες.

Αναρωτιέμαι. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι μας άφησαν μια φιλοσοφία και μια σοβαρή θέση στην κόσμο αυτό. Εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες για τι ακριβώς διακρινόμαστε?
Πάντως όχι για την ευαισθησία μας στη δυσκολία και αναπηρία και είναι προφανές ότι μας διαφεύγει εντελώς ότι έχουμε όλοι μας τα ίδια ακριβώς δικαιώματα σ αυτόν τον κόσμο.

Ο προϊστάμενος
του ειδικού σχολείου Γαλανόβρυσης
Δημήτρης Χουλιαρός