Το πανηγύρι του Δρυμού παλιά γίνονταν στις 2 Μάιου στον Άη Θανάση, ένα όμορφο ξωκλήσι έξω από το χωριό, βουτηγμένο στο πράσινο.
Πρωί – πρωί φορούσαν όλοι τα καλά τους και πήγαιναν περπατώντας μέχρι εκεί. Οι γυναίκες κρατούσαν πάνω από το κεφάλι τους μοσχομυριστές πίτες.
Μετά τη λειτουργία χόρευαν σε διπλή σειρά, μια για τους άνδρες και μια για τις γυναίκες, καμαρωτά.
Κερνούσαν σε όλους ότι μεζέδες είχαν, ευχόμενοι «χρόνια πολλά». Ήταν από τα πιο χαρούμενα γεγονότα της χρονιάς, γιατί το πανηγύρι ήταν ευκαιρία κοινής χαράς, τόσο των χωριανών, όσο και των μουσαφιραίων που έρχονταν από τα γύρω χωριά. Τότε η φιλοξενία προσφέρονταν απλόχερα. Δεν υπήρχαν τότε μεγάφωνα, αλλά μια ορχήστρα τοπική, αυτόκλητη από αθίγγανους της περιοχής, που συνήθως είχε κλαρίνο, βιολί και λαούτο. Κι ήταν σπουδαίοι καλλιτέχνες αυτοί οι αθίγγανοι οργανοπαίχτες κι ο ενθουσιασμός και το ρωμαίϊκο φιλότιμο τούς αποζημίωνε πλουσιοπάροχα, για την επιτυχημένη επίδειξη του ταλέντου τους. Έβλεπες να κολλούν πάνω στο μέτωπο του κλαριτζή απανωτά τα πενηντάρικα και καπου-κάπου κανένα κατοστάρικο.
Φέτος έγινε αναβίωση του εθίμου και οι γυναίκες χόρεψαν το:
«Κάπου κίνησα να πάω,
Μωρ’ Γιάννου κόρη,
Μπο-μπο βλάχο κόρη μου,
Στου μωρέ στου σεργιάνι,
Στον Άη Θανάση…»
Η Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Δρυμού
Αρσένη Κατερίνα
ΦΩΤΟ: Ανδρέας Γκανάτσιος 2011
