Ανηφορίζοντας από τη Γεράνεια προ την Κοκκινόγη, κι αφού περάσεις τη γέφυρα όπου ξαποσταίνουν οι πρωινοί περιπατητές, αντικρίζεις από τη μια πλευρά το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου και μπροστά σου βλέπεις παρατεταγμένες τις μυτερές κορυφές του Ολύμπου. Πρέπει να περάσεις την Κοκκινόγη και λίγο πριν τη διασταύρωση με τον δημόσιο δρόμο προς την Κατερίνη, για να δεις μπροστά σου το μυθικό βουνό ολόκληρο, ακίνητο, με τον πράσινο κάμπο μπροστά του, τους αμυγδαλεώνες και τα καλαμπόκια, τους δασωμένους λόφους, στο βάθος το Πύθιο και ψηλά τον Κοκκινοπηλό.
Το απόγευμα εκείνο η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή, το χώμα μουσκεμένο, ο ορίζοντας κεντημένος με τις πολλές κορυφογραμμές γλυκός, ήταν μετά την πολυήμερη βροχόπτωση και καταιγίδα στις αρχές Σεπτεμβρίου. Καμία κίνηση, ούτε άνθρωποι, ούτε ζώα, ούτε πουλιά. Η φύση ανάσαινε με τον δικό της τρόπο, όλα ήταν ήσυχα, ανακουφισμένα, μουδιασμένα. Κάτι έφευγε, κάτι τέλειωνε και κάτι νέο έρχονταν. Το σημάδι ήταν αλάθητο, ένα τεράστιο ουράνιο τόξο, πολύχρωμο και διπλό φάνηκε μπροστά από τον Όλυμπο, αρχίζοντας από τις παρυφές του Κοκκινοπηλού και φτάνοντας μέχρι την Καλλιθέα. Είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή και σταματούσα σε διάφορα σημεία για φωτογραφίες. Εντυπωσιάζει το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου, σε μαγνητίζουν τα πλυμένα από τη βροχή περιβόλια, βλέπεις τα βατόμουρα στις άκρες του δρόμου που ξαναζωντάνεψαν, μυρίζεις την άγρια μέντα που αφήνει παντού το μεθυστικό της άρωμα.
Πώς όμως να φωτογραφίσεις το ουράνιο τόξο; Η μηχανή στον αυτόματο πιλότο δεν υπακούει, δεν αιχμαλωτίζει τα χρώματα όπως τα βλέπει το ανθρώπινο μάτι, πρέπει να κάνεις άλλους συνδυασμούς με το χέρι, αλλά στο μεταξύ τα χρώματα αλλάζουν γρήγορα. Αλλού σβήνουν, αλλού ζωντανεύουν, και πάλι από την αρχή. Το πράσινο της περιοχής ευτυχώς τονίζει τις αποχρώσεις της «δόξας», έτσι λέγαμε παιδιά το ουράνιο τόξο, «βγήκε η δόξα», αλλά ο ήλιος που προβάλλει λαμπρός από την άλλη πλευρά, ο ήλιος που μας δώρισε το ουράνιο τόξο, δεν βοηθά τον φωτογράφο. Αχ, και νάμουνα εκείνη τη στιγμή ψηλά, πάνω στον Αη-Λιά της Δολίχης, να το έβλεπα ολόκληρο να αγκαλιάζει τον Όλυμπο, να δείχνει την καμπύλη του θριαμβευτικά πάνω από τα χωριά, θυμίζοντάς μας τη δύναμη της φύσης, την εφήμερη στιγμή της δροσοσταλίδας, την έκρηξη των χρωμάτων ως ανταύγειες στον ήλιο.
Το μεγαλείο της στιγμής νομίζω ότι οφείλεται στην απλότητα, στον συνδυασμό φυσικών πραγμάτων. Μολυβένιος στο βάθος ακόμα ο ουρανός, περιβόλια, καταπράσινο το τριφύλλι, λίγες ορεινές ελιές, μεγάλες εδώ οι καρυδιές, στο βάθος ένα χωριό και το βουνό. «Δόξα», ναι, δόξα στη φύση, δόξα στο Θεό, δόξα στον άνθρωπο που απολαμβάνει αυτές τις μοναδικές στιγμές, δόξα σε ό,τι αισθάνεται εκείνη τη στιγμή ο καθένας.
Αυτή η μοναδική εμπειρία αφήνει κάτι μέσα σου. Μόλις ξεπεράσεις τη διασταύρωση προς τη Δολίχη και το Λιβάδι, σε απορροφούν άλλες εικόνες, το τοπίο αλλάζει. Το ουράνιο τόξο συνδέει έστω για λίγες στιγμές τον ουρανό με τη γη, το άνωθεν με το κάτωθεν, το θείο με το γήινο. Πέρα από τις επεξηγήσεις των ειδικών για τη σύμπτωση θερμοκρασίας, ηλιακού φωτός και υδρατμών, τα χρώματα, έστω και σαν εφήμερη οπτασία, σαν οφθαλμαπάτη, είναι μοναδικά, απερίγραπτα.
Δεν υπάρχει εδώ το σκουροψημένο των Κυκλάδων, το φωτεινό της Αττικής, το ανάλαφρο του Εβρου, το τρεμουλιαστό του θεσσαλικού κάμπου.
Εδώ είναι όλα υποταγμένα και μετρημένα με τον μεγάλο ίσκιο, τον μεγάλο όγκο, το μολυβί, το βαρύ. Τον Όλυμπο.
Αυτόν που δίνει το στίγμα, που καθορίζει τη στιγμή, που απορροφά το φως, που δέχεται το σύννεφο, που γυρίζει ολούθε και στήνει κυκλικά την καταιγίδα. Τον Όλυμπο.
Το στάχυ, το δέντρο, το πτηνό, το ρυάκι, το άγριο ζώο, το φρούτο, όλα παίρνουν ενέργεια και δύναμη από τον Όλυμπο. Δική του είναι η δόξα, το ουράνιο τόξο, η στιγμή, το πέρας, το ποτέ και το αεί.
Αθανάσιος Θεοδωράκης
πολιτικός επιστήμονας
(Φυτογραφία Αθ. Θεοδωράκη)
