Η θεατρική παράσταση “Σβέικ” στην Ελασσονα

Την Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου, είχα την ευκαιρία αλλά και την τύχη συγχρόνως να παρακολουθήσω την θεατρική παράσταση “Σβέικ” από την θεατρική μαθητική ομάδα του 1ου Λυκείου Ελασσόνας, στα πλαίσια της εορτής της 28ης Οκτωβρίου, με την καλλιτεχνική επιμέλεια και ουσιαστική συμβολή της καθηγήτριας κας Πάντου – Ζιάκου Κυριακής, Φιλολόγου, σε διασκευή του έργου: “Ο καλός στρατιώτης Σβέικ”.
Ήταν μια παράσταση που δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από άλλες “ερασιτεχνικές” ή επαγγελματικές “Περιφερειακές” θεατρικές παραστάσεις.
Με την παράσταση αυτή η κα Πάντου μαζί με τους μικρούς ηθοποιούς, δημιούργησαν: ένα σύνθετο αισθητικό – καλλιτεχνικό και κοινωνικό γεγονός: Πέτυχαν: Την έκφραση, μίμηση, διάλογο, ομαδικότητα – απαραίτητα γνωρίσματα του θεάτρου – όπου μαζί με την μουσική διασκευή, τον φωτισμό, και την πλούσια σκηνοθεσία έδωσαν στο κοινό μια υπέροχη και ανεπανάληπτη βραδιά.
Για να υπάρξει θεατρική παράσταση πρέπει να υπάρξει μια περίοδος συνεργασίας μεταξύ των ηθοποιών, και στην συγκεκριμένη περίπτωση των μαθητών, που απελευθερώνει, ψυχαγωγεί και κοινωνικοποιεί. Ως τέχνη κοινωνική “το θέατρο στο σύνολό του δεν είναι παρά μια σύνθετη πολιτισμική λειτουργία στην οποία περιέχονται στοιχεία από περισσότερες τέχνες σε μια οργανωμένη ενότητα που διαθέτει ταυτόχρονα πολλαπλά επίπεδα προσέγγισης και ερμηνείας”.
Το σύγχρονο σχολείο και γενικά η Εκπαίδευση σήμερα δεν μπορεί να είναι μόνο μια διαδικασία συσσώρευσης γνώσεων και δεξιοτήτων, αλλά και ένα εξαιρετικό μέσο για την ατομική ανάπτυξη και τη δημιουργία σχέσεων ανάμεσα στα άτομα και τα έθνη. Το θέατρο μπορεί να βοηθήσει το μαθητή να γίνει άτομο δημιουργικό, να βελτιώνει τις εκφραστικές του δυνατότητες, να αποδεσμεύει τα συναισθήματα και τη φαντασία του, να επικοινωνεί και να γνωρίζει τον “άλλο”. Έτσι συμβάλλει στο διαπολιτισμικό εμπλουτισμό και διευκολύνει την επικοινωνία των μαθητών μεταξύ τους, καλλιεργεί την ανθρώπινη ευαισθησία, την αλληλεγγύη και την συνεργασία, προσφέρει πεδία ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης και της εικόνας όλων των παιδιών.
Για την πραγμάτωση όμως ενός τέτοιου εγχειρήματος – όπως μια θεατρική παράσταση – είναι απαραίτητη, εκτός από την επιστημονική και παιδαγωγική κατάρτιση και η επιστημονική γνώση των παραμέτρων του “ θεατρικού φαινόμενου”.
Όσο για την κα Πάντου, έτυχε να συνεργαστώ και να συνυπηρετήσω επι 13 και πλέον έτη στο 1ο Λύκειο Ελασσόνας, είναι μια συνάδελφος με άριστη Επιστημονική και Παιδαγωγική κατάρτιση αλλά και με θεατρική κουλτούρα. Αναφέρω, περίπου το 1998, συνεργαστήκαμε σε σχολικές θεατρικές παραστάσεις και στη συνέχεια τον επόμενο χρόνο ανέβασε το έργο “Φον Δημητράκης” του Ψαθά στην αίθουσα της Ιεράς Μητρόπολης ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Το 2006, σε παρότρυνσή μου, επιμελήθηκε και ανέβασε μαζί με την συνάδελφο Τάκα Χαρούλα, Θεολόγο, το θεατρικό έργο του Γρηγ. Ξενόπουλου “Δεν Είμ’ εγώ” με την θεατρική μαθητική ομάδα του 1ου Λυκείου Ελασσόνας, συμμετέχοντας στους 12ους Πανθεσσαλικούς Μαθητικούς Καλλιτεχνικούς Αγώνες που διοργάνωσε το ΥΠΕΠΘ και απέσπασε το 2ο βραβείο. Και τώρα, με το 3ο έργο της “Σβέικ” πέτυχε σε λίγο χρονικό διάστημα την αποθέωση του κοινού.
Παρακολουθήσαμε μια πανδαισία ηθοποιίας των μαθητών, φωτιστικών εφφέ, σκηνοθεσίας, πολεμικών σκηνών και Ναζιστικής ατμόσφαιρας. Και μέσα σ’ όλα αυτά την αγνότητα και την αγάπη της Νιότης και τον σαρκασμό και απλότητα του στρατιώτη Σβέικ.
Τέλος, όσο για την θεατρική ομάδα, ήταν υπέροχη, πολλά συγχαρητήρια και θα ήθελα να τους πω να μην ξεχνούν ότι “έχετε κερδίσει πολλά πλουτίζοντας πρώτα τους εαυτούς σας και έπειτα το κοινό που σας παρακολούθησε”.