Τα ίχνη της βέργας…, του Μάξιμου Χαρακόπουλου, βουλευτή ΝΔ Ν. Λάρισας
«Πρόσφατα, στην εκδήλωση για την “Εκπαίδευση στις ελληνορθόδοξες κοινότητες της Καππαδοκίας”, που έγινε στο ανακαινισμένο -αλλά πλέον χωρίς μαθητές- “Διδακτήριο Τσαμπασλάρ” το οποίο ανεγέρθηκε το 1929 για τους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στα Βούναινα, σχολιάζαμε με συμμαθητές μου πόσο δέος μας προκαλούσε ο όγκος του σχολείου. Στα παιδικά μας μάτια το σχολείο, από αυτά τα πετρόκτιστα της εποχής του εθνάρχη Ελευθερίου Βενιζέλου, φάνταζε τεράστιο. Τα σκαλιά, τα παράθυρα, ο πίνακας, όλα. Και κυρίως η… βέργα του δασκάλου, τα ίχνη της οποίας κάποτε χαράχτηκαν στις παλάμες μου. Εκείνες τις βιτσιές που θυμάμαι, ίσως γιατί με έτσουξαν περισσότερο, ήταν όταν ως επιμελητές επιφορτισμένοι για το άναμμα της σόμπας δεν είχαμε κλείσει καλά την κάνουλα από το βαρέλι του πετρελαίου, με αποτέλεσμα να αδειάσει στο υπόγειο του σχολείου. Με συνοπτικές διαδικασίες από 6 βεργιές σε κάθε χέρι… Ήταν η εποχή του ξύλου που βγήκε από τον παράδεισο!
Θυμούμαι ακόμη τον πανικό όταν τα απογεύματα που παίζαμε κυκλοφορούσε η φήμη ότι οι δάσκαλοι που τότε έμεναν στο χωριό, είχαν βγει βόλτα. Δεν έπρεπε να μας δουν να παίζουμε. Έτσι, από μαχαλά σε μαχαλά έφτανε η είδηση και κρυβόμασταν. Άλλοτε πάλι, επειδή κάποια παιδιά κάναν πλάκα λέγοντας ψέματα ότι βγήκε ο δάσκαλος «παγανιά», όταν πραγματικά έβγαινε στο σεργιάνι την… πατούσαμε, σαν τον τσοπανάκο με το λύκο, γιατί δεν τους πιστεύαμε. Την άλλη μέρα θα είμασταν οι πρώτοι για εξέταση…
Βεβαίως και είχαμε άγχος τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Και μαζί με εμένα και η μάνα μου, η κυρά Δέσποινα, να είναι καλοσιδερωμένη η σχολική ποδιά, που τότε όλοι, αγόρια και κορίτσια, φορούσαμε. Αλλά τα θυμούμαι τα μαθητικά μου χρόνια με νοσταλγία και νομίζω ο καθένας και η καθεμιά, όσο δύσκολα και αν ήταν, τι δε θα ‘δινε για να γυρίσει ο χρόνος πίσω.
Πέρασα το κατώφλι του δημοτικού, τη χρονιά ορόσημο για την Ελλάδα, το 1974. Τότε δεν είχαμε όλες αυτές τις δυνατότητες διδακτικών μεθόδων και μετάδοσης γνώσης. Όμως, αυτά τα σχολεία των μικρών χωριών, που στα περισσότερα σήμερα δεν ακούγονται παιδικές φωνές, διαμόρφωσαν χαρακτήρες, δίδαξαν ήθος, έδωσαν στέρεες βάσεις σε συμπολίτες μας που διαπρέπουν και, κυρίως προσέφεραν στην κοινωνία υπεύθυνους πολίτες. Ίσως αυτά πρέπει να αναζητήσουμε και πάλι από τη δημόσια παιδεία…»
Δημοσιεύθηκε στην «Ελευθερία» της Λάρισας στις 11 Σεπτεμβρίου 2016
