Του Γιώργου Σαράτση
Ξεχνάμε ή αγνοούμε ότι πολιτισμός πρωτίστως σημαίνει σεβασμός και διαφύλαξη των στοιχείων της φύσης – των δασών, της πανίδας, του υδροφόρου ορίζοντα. Είναι ντροπή ο σημαντικότερος ταμιευτήρας του Πηνειού, ο ποταμός που διέρχεται και χωρίζει την πόλη μας στα δύο, να πεθαίνει δηλητηριασμένος από βιομηχανικά και τυροκομικά απόβλητα, κατάλοιπα σφαγείων και αστικά λύματα. Η διατάραξη της περιβαλλοντικής ισορροπίας και της ανθρώπινης υγείας είναι πλέον αποδεδειγμένη.
Πολιτισμός δεν είναι οι χαζοχαρούμενη καθημερινότητα, οι δήθεν κουλτούρες και τα στομφώδη λόγια. Πολιτισμός δεν είναι να περιορίσουμε τη φύση σε προθήκες μουσείων και σελίδες βιβλίων. Η ευθύνη μας στο περιβάλλον δεν σταματά έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού μας.
Πολιτισμός είναι να επιτρέπεις το πράσινο να κατακλείσει το άθλιο τσιμέντο. Τα πουλιά, τα ζώα και τα έντομα να επιστρέψουν στις φωλιές τους και να προτάξεις, επιτέλους, το στήθος σου μπροστά στις κτηνωδίες ιδιοτελών συμφερόντων και άθλιων πολιτικών που αντιμετωπίζουν τη φύση σαν χαβούζα, σαν κάτι έξω από μας κι όχι σαν μητέρα που τρέφει και ζωογονεί.
Πώς το ‘λεγε ο Κρητικός; «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω»
