«Το νέο ασφαλιστικό είναι ένα σύστημα αναχρονιστικό το οποίο σύμπασα η Ευρώπη έχει μεταρρυθμίσει το 1990 και το 2000»
«Είναι άλλο πράγμα η δημοσιονομική προσαρμογή, όπως αυτή συμφωνήθηκε τον Αύγουστο, και άλλο η δημιουργία ενός βιώσιμου, μακροπρόθεσμα σε βάθος δεκαετιών ασφαλιστικού. Θα είχε ενδιαφέρον να δείτε πως μεταρρυθμίστηκε η Λετονία, η οποία την επαύριο της κατάρρευσης του Σοβιετικού Κράτους είχε ένα ασφαλιστικό σύστημα που θύμιζε πάρα πολύ Ελλάδα: Σώματα Ασφαλείας συνταξιοδοτημένα στα 40, μεγάλες παροχές σε ειδικές ομάδες κ.ο.κ. Αυτό το σύστημα έχουμε και αυτό το σύστημα δεν το μεταρρύθμισε πρακτικά κανένας» τόνισε ο βουλευτής Λάρισας με το Ποτάμι, κ. Κώστας Μπαργιώτας, στην επί των άρθρων συζήτηση του σχεδίου νόμου «Ενιαίο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλειας – Μεταρρύθμιση ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού συστήματος – Ρυθμίσεις φορολογίας εισοδήματος και τυχερών παιγνίων».
Στη συνέχεια χαρακτήρισε αναχρονιστικό το νέο ασφαλιστικό λέγοντας «Αυτό το σύστημα που σκοπεύει η υποτιθέμενη μεταρρύθμιση, μεταρρυθμίστηκε ήδη από τη δεκαετία του ’90 στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι το σύστημα που μεταρρυθμίστηκε δυο φορές στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, στη Λετονία, την Πολωνία, τη Σουηδία. Υποτίθεται ότι προωθεί κοινούς κανόνες και το πανηγυρίζει κιόλας, μόνο που στην ουσία εισάγει «κόφτες», οριζόντιες περικοπές. Αυτό δεν είναι ενιαίοι κανόνες, είναι κυρίως εισπρακτικό που θα δημιουργήσει ένα ακόμη μεγάλο κύμα συνταξιοδότησης από 2016 έως το 2018, καθώς έχει ένα παράθυρο που κλείνει το μάτι, σε όσους – ειδικά στο Δημόσιο – έχουν ώριμα συνταξιοδοτικά να φύγουν τώρα. Το πόσο καταστροφικό ήταν το προηγούμενο νομοσχέδιο σε αυτό το κομμάτι φαίνεται από το γεγονός ότι, παρ’ όλη την μείωση τον συντάξεων, είχαμε αύξηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης από το 2012 έως το 2014 και τώρα οδηγούμαστε σε κάτι παρόμοιο».
Σε σχέση με την δημιουργία ενός ενιαίου Ταμείου εξέφρασε την επιφυλακτικότητά του κατά πόσο είναι έτοιμη η κυβέρνηση να φέρει εις πέρας αυτό το πολυσύνθετο θέμα, λέγοντας συγκεκριμένα «Δεν είναι ούτε κατ’ ελάχιστον προετοιμασμένο, για να γίνει ομαλά και να λειτουργήσει, ειδικά από 1.1.2017. Είναι πλαστή η κουβέντα, ένα ή τρία ταμεία. Ένα ή τρία ταμεία λειτουργικά ενοποιημένα και λειτουργούντα μπορούν να κάνουν εξίσου καλά τη δουλειά, αρκεί να γίνουν. Η εμπειρία όμως του τι έχει γίνει έως σήμερα λέει ότι εκτός από ταμπέλες δεν προσφέρουν τίποτα πέρα από μια επιπλέον δομή».
Κλείνοντας την τοποθέτησή του, αναφέρθηκε στην πρόταση του Ποταμιού «Είχαμε προτείνει ένα σύστημα τριών πυλώνων. Με βασική διαφορά ότι η ανταποδοτική σύνταξη θα πρέπει να υπολογίζεται με νοητή κεφαλαιοποίηση και θα υπάρχει ένας τρίτος πυλώνας που θα μπορούν να μπουν και ιδιωτικά κεφάλαια. Ο βασικός λόγος γι’ αυτό είναι ότι η σύνταξη πρέπει να είναι ανάλογη με τις εισφορές και θα πρέπει ο εργαζόμενος να έχει την αίσθηση ότι παίρνει την σύνταξη, ανάλογα με αυτά που ο ίδιος συνεισέφερε στο ασφαλιστικό σύστημα. Δεν μπορεί οι εισφορές να πάνε στον κάλαθο των αχρήστων και να παίρνει ο κάθε ασφαλισμένος μια σύνταξη έναντι των οικονομικών αποφάσεων της όποιας κυβέρνησης. Η αποκατάσταση της δικαιοσύνης είναι κίνητρο για τον ασφαλισμένο να δώσει εισφορές και να παραμείνει στην εργασία του. Πρέπει να εισάγουμε αντικίνητρα για την πρόωρη αποχώρηση. Είναι αντιπαραγωγική και αποτέλεσε μια από τις μεγάλες πληγές του ασφαλιστικού μας συστήματος».
Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της ομιλίας του κ. Μπαργιώτα:
«Αισθάνομαι υποχρεωμένος να ξεκινήσω με ένα σχόλιο για την Μαρφίν και κυρίως για τις αντιδράσεις οι οποίες ακούστηκαν στην αίθουσα κατά την αναφορά του κ. Βρούτση. Η σημερινή ημέρα συμπίπτει με αυτή που τρεις άνθρωποι έπεσαν θύματα μιας τυφλής βίας, μιας τυφλής τρομοκρατικής πράξης. Είμαι της άποψης ότι η τρομοκρατία δεν έχει πρόσημο. Είναι τυφλή βία και πρέπει να καταδικάζεται. Είτε το θύμα είναι ο Λαμπράκης όπως είπε ο κ. Μπαλαούρας, είτε είναι ο Σωτήρης Πέτρουλας, είτε είναι ο Μπακογιάννης, ο Αξαρλιάν ή τα τρία ανώνυμα θύματα της Μαρφίν. Από αυτή την άποψη μου έκανε αρνητική, αρνητικότατη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίον αντέδρασαν οι συνάδελφοι της συμπολίτευσης σε ένα θέμα που είναι πάρα πολύ ευαίσθητο και πάρα πολύ σοβαρό. Θα σας καλούσα να το ξαναδείτε με την ησυχία σας και με ψυχραιμία – δεν θέλω να χρεώσω σε κανέναν τίποτα σε σχέση με το ατύχημα, το έχουμε καταδικάσει όλοι. Μιλάω για τις αντιδράσεις οι οποίες κατά τη γνώμη μου είναι απρέπεια στη μνήμη θυμάτων της τρομοκρατίας. Θα σας καλούσα να δείτε το βίντεο το απόγευμα μόνοι σας και να το ξανασκεφτείτε, όπως ξέρω ότι ξανασκεφτόσαστε τις πολιτικές του 2011 και του 2012 όσοι είχατε την ατυχία να πέσετε θύματα προπηλακισμού με την σειρά σας. Νομίζω ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα στα οποία είτε οι κανόνες τηρούνται, είτε δεν έχουμε δημοκρατία.
Για να γυρίσω στο Ασφαλιστικό λοιπόν, η εξοικονόμηση 1.8δις€, είναι άλλο πράγμα από την μεταρρύθμιση. Άλλο πράγμα είναι η δημοσιονομική προσαρμογή, όπως αυτή συμφωνήθηκε τον Αύγουστο, και άλλο πράγμα είναι η δημιουργία ενός βιώσιμου μακροπρόθεσμα, σε βάθος δεκαετιών ασφαλιστικού. Μια μεταρρύθμιση που δεν έγινε, εδώ και πολλά χρόνια και που εξαιτίας πολλών παραγόντων μεταξύ των οποίων είναι και οι πολύ γενναιόδωρες αναπληρώσεις της τάξης του 110% – που δεν ήταν θετικό κ. Υπουργέ, ήταν βόμβα στο ασφαλιστικό μας. Το ότι είμαστε οι χειρότεροι στον ΟΟΣΑ ή οι καλύτεροι αν προτιμάτε εσείς. Πάντως έξω από κάθε μέσο όρο. Αυτή ήταν η μεγάλη βόμβα του Ασφαλιστικού. Το πελατειακό σύστημα των παλιών κομμάτων όλα αυτά τα χρόνια έδινε παροχές και θα είχε ενδιαφέρον κ. συνάδελφοι να δείτε πως μεταρρυθμίστηκε η Λετονία, η οποία την επαύριο της κατάρρευσης του Σοβιετικού Κράτους είχε ένα ασφαλιστικό σύστημα που θύμιζε πάρα πολύ Ελλάδα: Σώματα Ασφαλείας συνταξιοδοτημένα στα 40, μεγάλες παροχές σε ειδικές ομάδες κ.ο.κ. Αυτό το σύστημα έχουμε και αυτό το σύστημα δεν το μεταρρύθμισε πρακτικά κανένας.
Προς το παρόν έχουμε μόνο δημοσιονομικές εφαρμογές, οι οποίες προσπαθούν να καλυφθούν ως μεταρρύθμιση και είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε αυτή τη λογική της εξισορρόπησης κολλάει μέσα στο ασφαλιστικό στα δύο τελευταία άρθρα και δύο ξεκάρφωτες κατά τη γνώμη μου διατάξεις του φορολογικού, οι οποίες πρακτικά προσπαθούν να εξισορροπήσουν μια και υποτίθεται ότι ελαφραίνουν αγρότες και ελεύθερους επαγγελματίες – που είναι τα κύρια θύματα των αυξήσεων των εισφορών στο ασφαλιστικό, μετακυλίοντας βεβαίως το κόστος στην μάζα των φορολογούμενων που έχουν κάτω από 27000€ εισόδημα και στα ενοίκια, μιας και που τώρα που καταργήθηκε ο ΕΝΦΙΑ μπορούμε να καταργήσουμε την φορολογία στα ενοίκια.
Δεν θα πω περισσότερα για το φορολογικό, νομίζω θα ήταν καλό να το βλέπαμε όλο μαζί συνολικά και όχι ως διάσπαρτες διατάξεις, όλοι ξέρουμε ότι είναι κοινοτυπία και είναι αλήθεια δυστυχώς, ότι ο μόνος τρόπος για να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές είναι να αυξηθεί η φορολογική βάση, μαζί με τον περιορισμό των εξόδων του Δημοσίου. Είδαμε με χαρά ότι «αναστήθηκε» μαζί με τον Λάζαρο, η υπόσχεση για την σύνδεση των ταμειακών μηχανών, με την εφορία, χάσαμε το ηλεκτρονικό χρήμα και έχουμε χάσει και λίγο τον μπούσουλα ως προς την φιλοσοφία του όποιου φορολογικού, πολύ φοβάμαι ότι θα δούμε ένα φορολογικό όπου θα λέμε να βάλουμε περισσότερους φόρους τώρα να καλύψουμε τα κενά – σαν το ασφαλιστικό δηλαδή – χωρίς καμία φιλοσοφία και χωρίς κανένα νόημα. Για εκεί πάμε δυστυχώς και όπως μαθαίνω ολοταχώς. Ακούγεται και θα ήθελα να το ακούσω και από τα υπουργικά χείλη, ότι θα ψηφίσουμε το Ασφαλιστικό κατεπειγόντως μες στο Σαββατοκύριακο. Δεν βλέπει κανείς τον λόγο. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ναι έτσι.
Μεταρρύθμιση χωρίς αναλογιστικές μελέτες. Ο κ. υπουργός λέει ότι υπήρχαν εγώ δεν είδα καμία πουθενά, διαβάζω οτιδήποτε έχει σχέση με το ασφαλιστικό από τον Νοέμβριο. Δεν είδα όμως κανένα κομμάτι των μελετών αυτών – που σήμερα επιφυλάσσομαι να τις δω, ανακοινώθηκαν – και ο φόβος είναι ότι ακόμα και η εκπρόθεσμη ουσιαστικά κατάθεσή του στη βουλή, το πολύ πολύ να αποτελέσει επιχείρημα για το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο δεν ζητάει τίποτα παράλογο σε αυτή τη συγκεκριμένη φάση, η νομολογία του λέει ότι δεν είναι συνταγματικές οι περικοπές και οι αυξήσεις που γίνονται χωρίς μελέτη. Ζητά δηλαδή το αυτονόητο. Ένα σοβαρό πολιτικό κόσμο, ο οποίος προχωρεί σε μεταρρυθμίσεις, με βάση τη βιωσιμότητα και με βάση μελέτες και αναλύσεις, τις οποίες θα τις δούμε, έστω και εκ των υστέρων. Ο μόνος φόβος είναι όπως είπα, ότι μια παραπομπή αυτής της δημοσιονομικής προσαρμογής που είναι ιδιαίτερα σοβαρή, στο Συμβούλιο της Επικρατείας και η κατάπτωσή της, θα κάνει τον κόμπο του Ασφαλιστικού ακόμα πιο πολύπλοκο και ακόμα πιο δύσκολο για το 2018.
Πέντε γενικές διαπιστώσεις: Το σύστημα που προτείνει ο Υπουργός, είναι αναχρονιστικό. Είναι το σύστημα που μεταρρυθμίστηκε δυο φορές στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, στη Λετονία, την Πολωνία, τη Σουηδία, αυτό το σύστημα που σκοπεύει η υποτιθέμενη μεταρρύθμιση, μεταρρυθμίστηκε ήδη από τη δεκαετία του ’90. Υποτίθεται ότι προωθεί κοινούς κανόνες και το πανηγυρίζει κιόλας, μόνο που στην ουσία εισάγει «κόφτες», οριζόντιες περικοπές, όπως όλοι μέσα στην κρίση ,«παίρνουμε κεφάλια», αυτό δεν είναι ενιαίος κανόνας, είναι κυρίως εισπρακτικό, θα δημιουργήσει ακόμα ένα μεγάλο κύμα συνταξιοδότησης από 2016 έως το 2018, καθώς έχει ένα παράθυρο που κλείνει το μάτι, σε όσους – ειδικά στο Δημόσιο – έχουν ωριμάσει συνταξιοδοτικά να φύγουν τώρα. Το πόσο καταστροφικό ήταν το προηγούμενο νομοσχέδιο σε αυτό το κομμάτι φαίνεται ότι παρόλη την μείωση τον συντάξεων είχαμε αύξηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης ουσιαστικά από το 2012 στο 2014, και τώρα οδηγούμαστε σε κάτι παρόμοιο. Και τελικά το σημαντικότερο είναι, η έλλειψη της ανταποδοτικότητας, δηλαδή της σχέσης εισφορών συντάξεων και της διαγενεακότητας είναι αυτό που κάνει τιμωρητικό φόρο τις εισφορές και το οποίο ουσιαστικά καταστρέφει την έννοια της εμπιστοσύνης προς το σύστημα.
Αν είναι να εφαρμόσουμε κοινούς κανόνες πρέπει να είναι μεταξύ γενεών, μεταξύ μορφών εργασίας και οργανωτικά μεταξύ ταμείων. Τρία πράγματα που διακηρύσσονται στο νομοσχέδιο αλλά δεν ισχύουν. Για τις γενεές εισάγει τρεις τουλάχιστον κατηγορίες συνταξιούχων. Το ξέρουμε όλοι. Τους κατέχοντες προσωπική διαφορά μέχρι το 2016. Μακάριοι οι κατέχοντες, όσοι πήραν, πήραν. Τους δικαιούχους ευνοϊκότερης μείωσης από το 2016 έως το 2018. Γιατί όχι μέχρι το 2019; Και αυτούς που είναι άτυχοι και σχετικά νέοι και οι οποίοι θα κληθούν να πληρώσουν αυτές τις αυξημένες συντάξεις και να πάρουν πολύ λιγότερο οι ίδιοι, έως και 30% λένε οι μειώσεις. Αν ισχύσει αυτό μετά το 2018, γιατί υπάρχουν ιδιαίτερες αμφιβολίες, αν βγαίνει αυτό μετά το 2018. Ωραίοι ενιαίοι κανόνες! Αυτή η διάρρηξη της διαγενεακής αλληλεγγύης, είναι ουσιαστικά η μεγαλύτερη βόμβα στο ασφαλιστικό. Καταστρέφει την εμπιστοσύνη. Είναι το σοβαρότερο αντικίνητρο για έναν νέο εργαζόμενο να μην πληρώσει εισφορές. Δεν πιστεύει ότι θα πάρει σύνταξη. Αισθάνεται επίσης απατημένος. Πληρώνει πολλά για να πάρει λίγα. Είναι το βασικό λάθος και το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ασφαλιστικού.
Δεν θα επιχειρηματολογήσω για το πόσο άδικο είναι το οριζόντιο 20% για όλους, είτε ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε γιατροί, είτε δικηγόροι, είτε υπάλληλοι για το λόγο ότι πληρώνονται αλλιώς, σας θυμίζω όμως ότι ο καλύτερος τρόπος για να μην εισπραχθεί αυτό είναι να είναι παράλογο όπως και είναι για τους ελεύθερους επαγγελματίες και για όσους έχουν αδυναμία πληρωμής. Εδώ άλλωστε νομίζω ότι βρίσκεται και η ουσία, ο λόγος για τον οποίον οι Θεσμοί, η τρόικα, απαιτεί καινούρια μέτρα για το 2018 από τώρα. Γιατί είναι πολύ εμφανές ότι οι οικονομικοί στόχοι του νομοσχεδίου, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορέσουν να επιτευχθούν, στο κομμάτι τουλάχιστον που αφορά τις εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών και των αγροτών.
Θετική είναι η λειτουργική ενοποίηση των Ταμείων. Είναι ένα τιτάνιο έργο όμως. Και δεν νομίζω ότι είναι ούτε κατ’ ελάχιστον προετοιμασμένο για να γίνει ομαλά και να λειτουργήσει, ειδικά από 1.1.2017. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνει και νομίζω ότι είναι πλαστή η κουβέντα, ένα ή τρία ταμεία. Ένα ή τρία ταμεία λειτουργικά ενοποιημένα και λειτουργώντα μπορούν να κάνουν εξίσου καλά τη δουλειά αρκεί να γίνουν. Η εμπειρία λέει ότι εκτός από ταμπέλες – ΕΤΑΑ, 4 Ταμεία από κάτω, ΙΚΑ, 14 Ταμεία από κάτω με ανεξάρτητα διοικητικά συμβούλια – δεν προσφέρουν τίποτα. Πολύ φοβάμαι ότι για πολύ καιρό ακόμα, θα πάμε εκεί, συν το γεγονός ότι υπάρχουν τεράστιες νομικές δυσκολίες με τον τρόπο που επιχειρείται να γίνει. Οριζόντια μέτρα λοιπόν και περικοπές. Κόφτες. 1300€ και πάνω. Χωρίς να παίρνουν υπόψιν τους καμία από τις χρόνιες στρεβλώσεις του ασφαλιστικού συστήματος που έχουν να κάνουν με τον τρόπο που είναι πληρωμένες να το πω απλά αυτές οι συντάξεις, υπάρχουν ταμεία στα οποία οι εισφορές ήταν τεράστιες και έχουνε πληρωθεί, υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν ισόποσες συντάξεις χωρίς να τις έχουνε πληρώσει. Καμία σημασία. Σημασία έχει η οριζόντια περικοπή, η οροφή. Ακριβώς γιατί η λογική είναι η δημοσιονομική προσαρμογή και η εισπρακτικότητα και τίποτα άλλο. Τι θα πιστέψουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι έχοντες υψηλό εισόδημα σήμερα, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουνε πολύ περισσότερα από τον μέσο όρο με την υπόσχεση ότι θα πάρουν μεγαλύτερη σύνταξη στο μέλλον. Μ’ αυτή τη λογική, θα πληρώσουν μόνο, δεν θα πάρουν τίποτα. Εδώ είναι το πρόβλημα της λογικής του ασφαλιστικού. Πρόκειται για άνιση μεταχείριση ουσιαστικά. Ξέρουμε πολύ καλά ότι οι συντάξεις πάνω από τα 1000€ έχουνε υποστεί πάνω από τετραπλάσιες μειώσεις, από ότι οι συντάξεις κάτω από αυτά. Να προστατευθούν οι συνταξιούχοι, δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, να προστατευθεί όμως και ένα αίσθημα δικαιοσύνης το οποίο διαρρηγνύεται.
Οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν παραπάνω, προκειμένου ουσιαστικά να εισπράξουν τις συντάξεις τους οι κλασσικοί πελάτες του γνωστού πελατειακού συστήματος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οι οποίοι έχουν προφανώς κληρονομηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τις αντιπαραθέσεις, ο νόμος του κ. Κατρούγκαλου, είναι ίδιος στην λογική του με τον προηγούμενο. Ολοκληρώνει ουσιαστικά την μνημονιακή υποχρέωση. Δεν είναι καθόλου ελληνική με την έννοια που το λέει ο υπουργός μεταρρύθμιση, εκτός και αν η προηγούμενη ήταν ελληνική μεταρρύθμιση οπότε να τον δικαιολογήσουμε. Σ’ αυτή τη φάση όμως, ο νόμος ουσιαστικά ολοκληρώνει τις μνημονιακές αλλαγές και απαντά σε τρία πράγματα, τις επιστροφές του Συμβουλίου της Επικρατείας τις οποίες τις σπρώχνει για το 2018, περικόπτει ριζικά τις συντάξεις, κατ’ απαίτηση των θεσμών και κατ’ ανάγκη λέω εγώ γιατί πρέπει να τα λέμε όλα, το σύστημα δεν βγαίνει, έπρεπε να είχε μεταρρυθμιστεί από το 1990 και προετοιμάζει το έδαφος πρακτικά, βάζοντας έναν μηχανισμό ο οποίος υπόσχεται αυξήσεις, αλλά ουσιαστικά εισάγει ένα μηχανισμό ο οποίος μπορεί να κάνει μειώσεις από το 2018 και μετά αν δεν βγαίνει το ασφαλιστικό, περί αυτού πρόκειται. Η ΟΚΕ είπε ότι η νομοθέτηση της αύξησης αποτελεί μια νομοθετική ευχή. Αυτός είναι ένας ευγενής τρόπος να λεχθεί ότι αποτελεί ανέκδοτο. Όσοι έχουνε επίγνωση των βασικών παραμέτρων του ασφαλιστικού και της οικονομίας ταυτοχρόνως ξέρουνε πολύ καλά, νομίζω το ξέρουν και όλοι οι Έλληνες, δεν υπάρχει περίπτωση αύξησης συντάξεων μετά το 2018 με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα και την κατάσταση που επικρατεί γενικώς στο ασφαλιστικό, δημογραφικό και όλα τα προβλήματα τα χρόνια. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Εμείς στο Ποτάμι, είχαμε προτείνει και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, στην συζήτηση που δεν έγινε και η οποία αναγκαστικά θα γίνει από δω και πέρα, ένα σύστημα τριών πυλώνων. Με βασική διαφορά ότι η ανταποδοτική σύνταξη θα πρέπει να υπολογίζεται με νοητή κεφαλαιοποίηση κι ένας τρίτος πυλώνας που θα μπορούν να μπουν και ιδιωτικά κεφάλαια. Αλλά ο βασικός λόγος γι’ αυτό είναι ότι η σύνταξη πρέπει να είναι ανάλογη με τις εισφορές. Πρέπει ο εργαζόμενος να έχει την αίσθηση ότι παίρνει την σύνταξη, ανάλογα με αυτά που ο ίδιος συνεισέφερε στο ασφαλιστικό σύστημα. Δεν μπορεί να γίνεται αυτό που γίνεται σήμερα, όπου οι εισφορές πάνε στο καλάθι των αχρήστων και παίρνεις μια σύνταξη έναντι των οικονομικών αποφάσεων της όποια κυβέρνησης. Έτσι η αποκατάσταση της δικαιοσύνης, είναι κίνητρο για τον ασφαλιζόμενο να δώσει εισφορές. Είναι επίσης και πρέπει να είναι, κίνητρο για να παραμείνει στην εργασία του. Πρέπει να εισάγουμε αντικίνητρα για την πρόωρη αποχώρηση. Είναι αντιπαραγωγική και αποτέλεσε μια από τις μεγάλες πληγές του ασφαλιστικού μας συστήματος. Δυστυχώς η συζήτηση αυτή δεν έγινε και με ευθύνη της συμπολίτευσης όταν ήταν αντιπολίτευση και με ευθύνη των παλιών κομμάτων που καμιά όρεξη δεν είχαν να κάνουν ουσιαστική μεταρρύθμιση. Πελάτες ήθελαν να εξασφαλίσουν και να εξυπηρετήσουν όπως το έκαναν πάντα. Γι’ αυτό βρισκόμαστε σε αλλεπάλληλους φαύλους κύκλους, οι οποίοι τελειώνουν με νέες περικοπές, στα ίδια υποκείμενα,
Χαρακτηριστικό της δημοσιονομικής απελπισίας της κυβέρνησης, μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο που ανέφερα προηγουμένως, είναι ότι περικόπτει τις συντάξεις των ΑΜΕΑ. Δεν ξέρω πόσα είναι αυτά τα λεφτά. Η εθνική σύνταξη δίνεται με βάση το ποσοστό αναπηρίας. Υπάρχουν διάφορες αδικίες, τις οποίες τις έχει επισημάνει η ΕΣΑμεΑ και θα καταθέσουμε τροπολογία γι’ αυτό, οι οποίες πρέπει να διορθωθούν. Άλλο παράδειγμα δημοσιονομικής απελπισίας, είναι η υποχρεωτική ασφάλιση της δεύτερης απασχόλησης, η οποία αφορά περίπου 40000 ανθρώπους και οι οποίοι ξέρετε τι θα γίνει, από τις 40 οι 20 θα περάσουν σε μαύρη εργασία, γιατί προφανώς δεν μπορούν να πληρώνουν δύο μαζί. Είναι πράγματα που είναι γνωστά, δεν είναι αποδοτικά και τελικά θα οδηγήσουν σε εισφοροδιαφυγή και μαύρη εργασία, παρά σε είσπραξη των υπεσχημένων.
Είπα για τα ενοποιημένα ταμεία την άποψή μας – και θα τελειώσω μ’ αυτό – ότι η μετάβαση σε ένα λειτουργικά ενιαίο Ταμείο θα ήταν πολύ πιο εύκολη με την εφαρμογή της νοητής κεφαλαιοποίησης και του συστήματος τριών πυλώνων, για τον απλούστατο λόγο ότι έτσι θα μπορούσε ό κάθε εργαζόμενος να έχει την αίσθηση, ότι παρά την ενοποίηση των Ταμείων, δεν χάνει από τις εξισορροπήσεις και από τις ευθυγραμμίσεις. Εν πάση περιπτώσει νομίζω ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και θα έπρεπε το σύστημα να έχει μεταρρυθμιστεί εδώ και πολλά χρόνια. Κάθε χρόνος που περνάει, δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα και αυξάνει το κόστος για τους συνταξιούχους. Το νομοσχέδιο όμως αυτό δεν αποτελεί κατά τη γνώμη μας καν την βάση συζήτησης, για μια σύγχρονη και βιώσιμη λύση. Είναι ένα σύστημα αναχρονιστικό. Είναι το σύστημα που μεταρρύθμισε σύμπασα η Ευρώπη το 1990 και το 2000. Δεν βγαίνει, όχι για λόγους τρόικας και θεσμών, αλλά για λόγους δημογραφικού και προβλημάτων συγκεκριμένων. Η κυβέρνηση απλώς αποποιείται στην ουσία την καυτή πατάτα και την σπρώχνει για το 2018. Πολύ φοβάμαι ότι το 2018 θα έχουμε να συζητήσουμε ξανά από την αρχή, για μια μεγάλη μεταρρύθμιση και ξανά για περικοπές των συντάξεων, που προς το παρόν υποτίθεται ότι διατηρούνται.
Σας ευχαριστώ».
Κωνσταντίνος Μπαργιώτας
Βουλευτής Λάρισας με το Ποτάμι
