Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από την εκλογική μάχη της 20ής Σεπτέμβρη, δεν είναι απλώς το να εξαπατηθούν για άλλη μια φορά, να δώσουν μια «νέα ευκαιρία» σε ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξουν βελτιώσεις, αντισταθμιστικά μέτρα, παράλληλα προγράμματα στο αντιλαϊκό πρόγραμμα – μνημόνιο, που θα εφαρμοστεί με στόχο τη στήριξη της ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είναι πολύ χειρότερος.
Αν οι εργαζόμενοι εγκλωβιστούν μαζικά στα ψευτοδιλήμματα και τις κοκορομαχίες ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ της τελευταίας βδομάδας κινδυνεύουν με την ψήφο τους να «πυροβολήσουν τα πόδια τους». Στην πραγματικότητα, αυτά τα κόμματα καθώς και όλα τα άλλα, που δηλώνουν ότι θα στηρίξουν την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση (Ποτάμι – ΠΑΣΟΚ – ΑΝΕΛ), ζητάνε από το λαό με την ψήφο του να συνυπογράψει το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο που θα εφαρμόσουν, το πρόγραμμα δηλαδή της νέας κυβέρνησης που θα προκύψει, στο οποίο είναι δεσμευμένοι όλοι.
Μια τέτοια «υπογραφή» θα τη βρει αύριο μπροστά του. Οταν διαμαρτύρεται για τα αντιλαϊκά μέτρα που θα έρθουν για το νέο χτύπημα σε μισθούς, συντάξεις, νέα χαράτσια, νέες ιδιωτικοποιήσεις θα του λένε πολύ απλά: Μα, μας ψήφισες για να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα… Θα αξιοποιούν το ποσοστό στο οποίο θα στηρίζεται η επόμενη – κατά πάσα πιθανότητα – κυβέρνηση συνεργασίας και θα λένε: Μα, μας ψήφισε η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Ο λαός, δηλαδή, καλείται πιο ωμά ίσως από ποτέ να βάλει τα χέρια του και να βγάλει τα μάτια του. Αυτό πρέπει να το σκεφθούν καλά οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πριν φτάσουν στην κάλπη της Κυριακής, να το μετρήσουν πολύ, να κλείσουν τα αυτιά στις σειρήνες του αποπροσανατολισμού, της πόλωσης. Να σκεφτούν ότι το διακύβευμα δεν είναι μικρό, ιδιαίτερα για τις νέες γενιές που θα κληθούν να βιώσουν πιο βαριά τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Βεβαίως, πλάι σε αυτόν τον κύριο κίνδυνο υπάρχουν και άλλες παγίδες που στήνονται και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Να εγκλωβιστεί η λαϊκή ψήφος σε εφεδρείες του συστήματος. Να εγκλωβιστεί ξανά στην αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή λύση εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, αρκεί να βγούμε απ’ το ευρώ. Οτι μπορεί να καταργηθούν τα μνημόνια και οι αντιλαϊκές πολιτικές χωρίς ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους.
Να ξανακάνει, δηλαδή, την ίδια διαδρομή, να ακολουθήσει την ψευτοριζοσπαστική συνθηματολογία που τον έφερε έως εδώ. Και μάλιστα από τους ίδιους ανθρώπους που είχαν αναλάβει να τον πείσουν για τις ριζοσπαστικές προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά και ο κίνδυνος, η απογοήτευση και η οργή από τη διάψευση προσδοκιών να γίνει στήριξη στη φασιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή, που είναι σίγουρο πως την εκλογική της δύναμη θα την αξιοποιήσει αύριο για το τσάκισμα – χτύπημα των εργατικών – λαϊκών αγώνων του λαϊκού κινήματος.
Για το λαό, για τα συμφέροντά του, η μόνη ψήφος που αύριο θα επιστρέψει σε αυτόν ως δύναμη αντίστασης απέναντι στο νέο μνημόνιο, αλλά και αντεπίθεσης στην πάλη για τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο, τη λαϊκή εξουσία με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους είναι η ψήφος στο ΚΚΕ.
