του Γιώργου Σαράτση
Εμφανίζεται κατά καιρούς στους νεοέλληνες μια εμμονή με το παρελθόν τους και το αρχαίο κλέος ενός πολιτισμού, του οποίου μόλις και μετά βίας αντιλαμβάνονται τη σκιά του. Ίσως ούτε κι αυτή. Κι αν το καλοσκεφτείς, χωρίς την υστερία των μέσων ενημέρωσης και ιδιαίτερα του διαδικτύου δεν θα κινούταν στην κυριολεξία φύλλο.
Φαίνεται, αναζητούμε κάποιο νόημα στο απώτατο παρελθόν μας. Ηδονιζόμαστε, νιώθοντας απόγονοι τιμημένων προγόνων. Είναι όμως έτσι; Οι αρχαιολογικές έρευνες και τα ιερά ερείπια της χώρας δεν αρκούν για να αναστήσουν το δαιμόνιο του νεοέλληνα. Η όποια μανία υπεράσπισης του ιερού γένους και του αίματος, αμαυρώνει επικίνδυνα το σκηνικό, αποδοκιμάζοντας ουσιαστικά κάθε προσπάθεια παραγωγής σύγχρονου πολιτισμικού προϊόντος.
Η καλλιέργεια μιας εμμονικής εθνοπληξίας δεν είναι ίδιον απογόνων κάποιων πολιτισμένων ιθαγενών που έτυχε κάποτε να ζήσουν σε αυτά τα χώματα. Η εμμονική εθνοπληξία του σήμερα είναι ίδιον απεγνωσμένων όντων που αδυνατούν να προσεγγίσουν διακριτικά, μεθοδευμένα και κυρίως άνευ υστερίας το χθες, μένοντας εν τέλει επιεικώς ανίκανοι να προσεγγίσουν επαρκώς και το σήμερα.
(Πηγή: thraka-magazine.blogspot.gr)
