Του Γιώργου Σαράτση
Δεν είναι όλα οικονομική κρίση, ανεργία, πολιτική και εκλογές. Δεν είναι όλα γκρίνια, κοινωνικοπολιτικές διαπιστώσεις και διαπροσωπική ίντριγκα. Ας σταθούμε για λίγο σε μια γωνιά ενός δρόμου, κάτω από τα λευκά-ροζ άνθη μιας αμυγδαλιάς. Ο καιρός αλλάζει. Τα πρώτα γυμνά μπράτσα έκαναν ήδη την εμφάνισή τους. Το χαμόγελο έρχεται ευκολότερα στα χείλη μας, ακόμα κι αν μας κατατρέχουν χίλιες έγνοιες. Ποτέ δεν τέλειωσαν αυτές.
«Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη. Εσύ όμως ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται. Κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες», είπε κάποτε ο μεγάλος δάσκαλος Επίκουρος. Η ζωή κυλά κι είναι κρίμα να την αγνοούμε. Τόσο δύσκολο είναι να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στις μικρές χαρές της; Τόσο εύκολα ξεχάσαμε την ανάγκη μας για ομορφιά, ξεγνοιασιά και παιχνίδι;
Άνοιξη σημαίνει ανοίγω, όπως ανοίγουν τα μπουμπούκια των δέντρων ή όπως ξεμυτίζει απ’ τη γη το πρώτο τρυφερό ανθάκι. Σημαίνει ν’ αφήνω τις μυρωδιές να κατακλύσουν τις αισθήσεις μου και το φως της ημέρας να αγγίξει μέχρι μέσα τα μάτια μου. Άνοιξη σημαίνει ν’ απολαμβάνω τον ήλιο, τη γη που πρασινίζει και τα μικρά κίτρινα ανθάκια που ξεπροβάλουν από παντού, ακόμα κι ανάμεσα απ’ τις σχισμές του άχαρου τσιμέντου. Σημαίνει να κοιτώ ψηλά, αναζητώντας τα πρώτα χελιδόνια. Ναι, ήρθαν κιόλας. Ακόμα κι οι πελαργοί. Μια ματιά στον τρούλο του Άη-Δημήτρη αρκεί για να γίνουμε ολόκληροι ένα χαμόγελο.
Άνοιξη σημαίνει βγαίνω στο φως και απολαμβάνω τη συντροφιά των φίλων. Ν’ ανταλλάξουμε ματιές και δυο-τρία, επιτέλους, όμορφα λόγια. Ή να βολτάρουμε καβάλα σ’ ένα ποδήλατο, ψάχνοντας περίπτερο για το πρώτο παγωτό του χρόνου. Κι αργότερα αραχτοί στα τραπεζάκια της πλατείας για καφέ, μεζέ και τσίπουρο μέχρι τ’ απόγευμα, όταν πέφτει ψύχρα κι οι ώμοι ζητούν μια ζακέτα… Στα ορεινά, συστάδες ανθισμένων δέντρων και στο βάθος ο χιονισμένος Όλυμπος. Μια ομορφιά. Να κοιτάς και να λιγώνεσαι…
Οι μέρες μας είναι πολύτιμες. Ο χρόνος μας συγκεκριμένος. Πόσο βασανιστικό να φράζουμε κάθε δίοδο φρέσκου αέρα, πόσο μάταιο να περιμένουμε και να περιμένουμε και να περιμένουμε να ‘ρθει ένα άλλο αύριο που δήθεν ονειρευτήκαμε όταν όλα είναι εδώ, στα πόδια μας, στα χέρια μας, μπροστά στα μάτια και τ’ αφτιά μας…
Όχι, δεν είναι όλα οικονομική κρίση, ανεργία, πολιτική και εκλογές. Ούτε είναι όλα έτσι όπως προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι. Ας σταθούμε για λίγο στην άκρη ενός δρόμου ή πίσω από ένα παράθυρο με θέα την ανθισμένη μας φύση κι ας πάρουμε δύο-τρεις βαθιές ανάσες. Αξίζουμε μιαν άλλη Ζωή. Μια Ζωή που είναι εδώ κι αδυνατούμε να την κοιτάξουμε. Αξίζουμε μιαν άλλη Άνοιξη. Εκείνη που θα αρχίσει ν’ ανθίζει σιγά-σιγά μέσα μας… Ας τις δώσουμε χρόνο και χώρο.
