«Δεν πιστεύω σ’ αυτούς τους ανθρώπους που φλυαρούν, ή στους άλλους που δεν ξέρουν τι κάνουν· δεν εννοώ να βουλιάξω μέσα στην απερίγραπτη μιζέρια των χαρακτήρων -πιστεύω σε δυο-τρεις ιδέες που προχωρούν, και τώρα ακόμη, ύστερ’ από χιλιάδες χρόνια, σ’ αυτή τη γλώσσα. Γι’ αυτές τις δυο-τρεις ιδέες που πρέπει να ζήσουν εδώ, και μονάχα εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν καθώς τις σκέπτομαι, υπομένω αυτή την αθλιότητα»
Γιώργος Σεφέρης, 1938
Ζητούνται άνθρωποι. Όχι απαραίτητα ετοιμόλογοι και σίγουρα όχι μικροπρεπείς. Ούτε και ‘κείνοι που έχουν πάντα κάτω από τη γλώσσα μιαν απάντηση. Χορτάσαμε πεπειραμένους και έμπειρους. Κι από εκείνους που έχουν μια γνώμη για τα πάντα. Μπουχτίσαμε από τενεκεδένια φερέφωνα κι ανέραστους υποτακτικούς και ακολούθους. Αηδιάσαμε από σικέ πολιτευόμενους και μικροαστούς ηγεμονίσκους. Από ξινούς εργατοπατέρες, καλοζωισμένους νεόπλουτους, αυθάδεις διορισμένους και δουλοπρεπείς υπαλλήλους. Ντραπήκαμε για λογαριασμό εκείνων που δήλωναν αρμόδιοι και υπόσχονταν ένα μέλλον όπου θα μας χωρά όλους. Αγανακτήσαμε μ’ εκείνους που φαίνονταν ώριμοι, ικανοί, σπουδαγμένοι, ετοιμοπόλεμοι, αφήνοντας στο πέρασμά τους καμένη γη κι από κάτω την υπογραφή τους. Νιώσαμε καλά στο πετσί μας τι πάει να πει αντιπρόσωπος κεντρικής εξουσίας και πως στήνεται το παιχνίδι περιφέρειας και τοπικής αυτοδιοίκησης. Τι σήμαιναν οι χρωματισμένοι διορισμοί, οι διευθετήσεις και τα παράθυρα του νόμου. Ένα γελοίο σκηνικό. Ένα υπερμέγεθες πλιάτσικο σαράντα και πλέον χρόνων. Με πρωταγωνιστές αυτούς και κομπάρσους πολλούς από ‘μας. Να πως κατάντησαν κομπάρσο τον πρωταγωνιστή του παιχνιδιού: ταΐζοντάς τον προσωπικές αυταπάτες, κενές υποσχέσεις, άθλιες πολιτικές, ψεύτικο χρήμα, επίπλαστη ευμάρεια, τριτοκοσμική εκπαίδευση, ηλίθια τηλεθέαση, ευτελείς διασκεδάσεις, μπουζουκομάγαζα, κλαμπάκια και τόνους ναρκωτικών, καφεΐνης και οινοπνεύματος.
Ζητούνται άνθρωποι που γύρισαν κάποτε την πλάτη σε όλα αυτά και δεν τους περισσεύουν πια λόγια. Που θέλουν να μιλήσουν απλά, χωρίς σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες. Που μπορούν ακόμα να χλευάσουν το απάνθρωπο, το υποκριτικό, το μικροπρεπές, την υποταγή και την εξάρτηση από πολύχρωμους παράγοντες, προεκλογικές υποσχέσεις και φτηνιάρικα βολέματα. Ζητούνται άνθρωποι που ‘ναι από μόνοι τους Απάντηση. Που η ζωή τους η ίδια είναι Άποψη και ικανή να εμπνεύσει και να χαρίσει ελπίδα. Ζητούνται εκείνοι που δεν ξέχασαν τι σημαίνει αθωότητα κι ότι η ευτυχία είναι συνώνυμο της ευαισθησίας και της απλότητας. Εκείνοι που δεν αγνόησαν το παιδί που κρύβουν μέσα τους και λάτρεψαν το αυθόρμητο παιχνίδι της ζωής, τη φύση και την υγεία. Ζητούνται εκείνοι που πόθησαν την μυρωδιά της γης και αναζητούν την επαφή με το χώμα και τους καρπούς του. Εκείνοι που μεταποιούν τη σιωπή σε ομορφιά. Που διδάσκονται στη μοναξιά τους πόσο πολύτιμη είναι η συνύπαρξη και περισυλλέγουν κάθε τόσο τα κομμάτια τους, συνθέτοντας ξανά και ξανά τον εαυτό τους. Ζητούνται άνθρωποι που δεν υπερτιμούν το είναι τους κι ούτε το αφήνουν να κυλήσει στα χαμηλά. Που μοιράζουν ματιές, αντί χειραψίες, χαμόγελα και αγκαλιές αντί λέξεις. Άνθρωποι που διατηρούν τη δροσιά τους σε καιρούς άνυδρους και την σοφία τους ως το μόνο τους όπλο απέναντι στην ανοησία των άλλων. Ζητούνται υπερασπιστές και θεματοφύλακες. Ζητούνται νέοι όλων των ηλικιών για την επανίδρυση αυτού του τόπου.
